• kendimi buna maruz kaldığım süre boyunca hiç olmadığım kadar kıymetsiz hissediyorum. kendi gözümdeki yerim dolar karşısında değer kaybeden tl gibi değer kaybediyor. bu hayattaki yerimi yurdumu sorgulamaya başlıyorum sonra. “bu kadar mı kıyıda köşede kalmış göz ardı edilmiş biriydim ?” “hiç mi bir değerim yok ?” “canımın da mı bir kıymeti yok ?” “olsa da olur olmasa da olur muydum bu dünyada” gibi gibi sayısız soruyla yargılıyorum kendimi. bu soruları sorarken hala daha bu durumun içinden kurtaramadıysam kendimi, doğal olarak cevaplar olumsuz oluyor. dünyam başıma yıkılıyor, içimi bir kasvet kaplıyor göğsüm daralıyor böyle. içsel çöküntü yaratıyor bende. çok kötü bir şey çook
  • "beni dinlerken de böyle düşünen insanlar var mı acaba?"
  • evet, bu garabet uyandıran durumun tesiri altında kalanlardan birisi de benim; zira nasıl konuşsam idrak eder hissiyatına kapılmıyor değilim.
  • üzüntü.
  • bu başlığa yazanların hiçbirisi cahil değil öyle mi? eminiz yani bundan.

    tanım: egosu tavan yapmışların mesajlarını okurken hissedilen iğrentiden daha çekilir duygudur.
  • kullandiginiz sozcuklere karsi bir zirh bulundurmalari ve kurdugunuz cumlelerin bu zirhtan dolayi karsinizdakine hic islememesi hissi.

    bence cahil insan bilmedigini bilmeyen insandir. bilmedigini bilen insan cahil degildir.
  • herkesin cahil olduğu düşüncesiyle cahillik seviyesinde çıkması gereken merdivenler olduğunu düşünerek enerjisini tüketmesi için sabırla dinlemeyi tercih ediyorum. daha sonra katkı amaçlı söyleyeceklerimi söylüyorum. artık gerisi bilgiye ihtiyacı olana kalmış durumda.
  • "karanlığa uzun süre bakarsanız, karanlık da sizin içinize bakmaya başlar."
  • ne kadar kendinden emin. ne kadar da mağrur. acaba haklı olabilir mi? yok canım ne haklı olacak. yok yok bak haklı olduğu yerler de var...
  • harcadığım zamanın ne kadar değerli olduğu hissi.
hesabın var mı? giriş yap