ekşi itiraf

• sunum yapmaktan nefret ediyorum.
• dün nişanlanacaktık ayrıldık
• hayal kuruyorum çokça. hep iyi şeyler değil. en çok mesela, insanların bana yamuk falan yaptığını, beni kırdığını, bana haksızlık ettiklerini kuruyorum kafamda. neden yaptığım hakkında fikrim yok. aslında sonrasında salya sümük ağlamasam sorun da yok.
  
  bazen de kendi ölümümü kuruyorum. kızım ne yapar, annem ne yapar, arkadaşlarım haberi aldıklarında nasıl karşılar...
  
  kızım için üzülüp ağlıyorum. arkadaşlarım önce üzülüyor sonra evlerine gidip yemek pişiriyorlar, çocuklarının ödevlerine yardım ediyorlar falan, “tabi ne yapacaklar ölenle ölünmez” diyip yine de ağlıyorum.
  
  kırk yaşında kadınım. psikolojik danışman yazıyor mesleki kimliğimde ama yalnızlığım 24 saati geçip yapacak işim olmadığında deli deli işler peşinde koşuyorum.
  
  ama genel olarak mutlu sayılırım.^**
• tam olarak ne zaman düzelir her şey?
• sevdigim kadınla erken evlenme ihtimalinden gelen bir korku var (çoçukluk aşkım ama erken evlenmek veya evlenmek korkutuyor)
• sevgilimden çok sıkıldım ve bunun için duygusal değil mantıklı sebeplerim var fakat nasıl ayrılacağımı bilmiyorum ve bunu istiyor muyum onu da bilmiyorum ama onunla bir geleceğim olmayacağını biliyorum.
• son zamanlarda psikolojik olarak iyi değilim.
  
  farkındalığının yüksek olması ve kendini iyi tanımak bazen çok kötü. oysa insanlar bu buhrana kapılıp başkalarını da aşağıya çekerken ben daha da yalnızlaşıp kendimi iyileştirmeye çalışıyorum. keşke ben de bilinçsizce bunu yapsa mıydım acaba? mutlu olur muydum ki? :d
  
  olmazdım herhalde.
• üst komşum yürümüyor, koşuyor. duvarlar çok ince; ne yaptığını anlayabiliyorum bu yüzden. örneğin koltuktan kalkıp kapıyı açmaya gidecek; yürüyerek gitmiyor kapıya, bildiğin koşuyor. sanki dev bir balyozla yere vuruyormuş 7-8 defa gibi hissediyorum o evinin içerisinde hareket ederken. sadece bununla da kalmıyor; öyle bir kapı kapatıyor ki -iddia ediyorum- bütün apartman uyanıyor o sese. hatta kapıyı böyle kullanması sebebiyle artık kapı iğrenç gıcırtılar çıkarmaya başladı; komşumun berbat seslerine bozduğu kapı da ekleniyor artık.
  
  itiraf bu değil; itiraf şu.. geçen gün erkek arkadaşıyla kavga etti, ağladı. ağzından çıkan her kelime ben ve diğer komşularca duyuldu; dramatik bir an yaşadık hepimiz. normal şartlarda bir hemcinsimin böyle üzülmesi beni duygulandırırdı. ama ben duyduğum ağlamaklı konuşmalardan inanılmaz bir haz duydum. o ağladıkça ben mutlu oldum. kendime inanamadım; sadece iğrenç sesler çıkarıyor diye bir insanın üzülmesine sevinmek ahlak anlayışıma uygun değildi. inkar etmeye gerek yok, demek ki böyle biriymişim, demek ki uygunmuş.. hatta o kadar keyiflendim ki kalkıp neşeli müzikler dinledim yüksek sesle.
  
  çok yüksek sesle..
  
  umarım bu entry'ye denk gelir ve daha makul bir insan olursun sevgili komşum. yoksa etrafın -bilhassa evinin etrafı- kötülüğünü isteyen ahlaksız insanlarca sarılmaya devam edecek.
• evde kaldigim su gunlerde farkli tek aktivitem porno izlemekti. az once actim ablaya iki abimiz bir guzel .... derken zoruma gitti sozluk. sacma bir duygusalliktir ustumde, sahneye baktilca burnumun diregi sizliyor, ulan rahatlamam da gerek. ıki ucu boklu degnek. ya da bu ruh halinin bu olanlarla hicbir ilgisi yok
• insan unutmam dediği her şeyi unutuyor biliyorum. yaşadım ben bunu. neler geldi başıma da tek başıma durdum ayakta. nasıl geçecek bu acı dediğim, nasıl unuturum bunu dediğim her şey geçti. bazılarına dönüp de gülüyoruz hatta. oysa çok ağlamıştım zamanında. geçiyor işte. geçen sene bu zamanlar hayatımın nasıl olacağından o kadar emindim ki, ne istediğimden o kadar emindim ki.. gene kendime istemediğim şeyler yapıyorum farkındayım. gene o atmak istemediğim adımları atıyorum. bak her şeyi planlamışım anlıyo musun, sene sene, yaş yaş, işinden evine, her şeyi planlamış üstüne bir de ikna etmişim kendimi. eee şimdi iş mi bu.
  
  bir de sevildiğinden emin olmak neden yetmiyor bana anlamıyorum. en çok sevilen olmak istiyorum. bilmem lazım. herkesin hayatının aşkı olur, olabilir. ama ben “bu defa farklı” olan olmak istedim. güven büyük iş değil mi. delice sevsen ya da yüzde yüz eminim de desen güven büyük iş. ve içimde bi yerde küçücük bi nokta “ne olur bundan emin ol” diyor.