oğuz atay

• 21 kasım 1970:
  
  “hikmet’in olaylarla ilgili bir özelliği: kendini bir süre için kaptırdığı yaşantıların, hiçbir zaman sonunu getiremiyor. neden? üstelik, olayların tam bütün düğümleri çözülmek üzereyken, davayı terk ediyor; üzerine bir bezginlik çöküyor; sanki bir daha yaşamayacakmış o şekilde gibi geliyor ona. neden? (…) herkes, yarı yolda bıraktığı herkes, o yolda bir yere varıyor. hikmet, herkes namına, hepsinin yaşantısını öldüresiye sıkıcı buluyor. onların yaşamadığı sıkıntıyı, sanki onlar adına hikmet duyuyor. bu nedenle belki bitiremiyor yaşantılarını; sonuna kadar yaşamıyor. belki de değil. belki bir yaşantıyı sonuna kadar sürekli izlemenin, bitirmenin, bir çeşit ölmek olduğunu düşünüyor. yarım yaşantıları sürdürerek, bütün ölümlerden kaçıyor.”