ekşi itiraf

• kısacık dakikalar için bir insanın kalbini, istemeden sürekli tekrar tekrar kırıyorum. bazen sözlerimin anlamları söylediklerimden uzak oluyor bazen davranışlarım kaba. kaybediyorum. ne yaparsam yapıyım kaybediyorum...oysa onun yanında bütün sözlerim çocuk masumiyetinde çıkıyor ağzımdan, öyle düşünülmemiş, beklentisiz. bir tek ona gelişmiş insan yalanlarına bulaşmamış kelimelerim. sadece bakmak istediğim için bakıp dokunmak istediğim için dokunuyorum ona. gözlerinin içine bakarak dinleyip anlamaya çalıştığım tek insan olmasına rağmen anlayamadığımı keşfediyorum tepkilerinde. benim için unutulmaz zamanların sonunda, sinirinden gözleri ağlamaklı, kişiliği örselenmiş mutsuz bir o kalıyor ve ben onu her geçen gün kaybediyorum. milim milim uzaklaşıyor bakışları, üzüntüleri büyüdükçe neşelerimiz küçülüyor anılarımızda. kalbi belki hiçbir zaman düzeltemeyeceğim bilmeden çarpıp bıraktığım kırıklarıyla soğuyor benden. üzülüyorum...belki de sevmenin nasıl olduğunu bilmiyorum. nerde olursa olsun gözümün önüne gelen gözleri, yakamı bırakmayan sözleri ve ezberlediğim hareketleriyle bazen kıskançlık krizlerimin adı bazen uykusuzluklarım nedeni o. o içimde inanmak istemeyeceği kadar değerli bir yerdeyken bende bulamadığı değerinin inancıyla gidiyor benden. hareketlerimizi yargılarımıza bırakmadan kalabilseydik. öyle sadece olduğu gibi. onun her zaman olduğu gibi. benim olamadığım onun bulamadığı benim kaybettiğim gibi olmasaydı zaman. zaman onunla başladığında hiç akmasaydı keşke. ve ben eksikliklerimle onda yok olmasaydım.