ithaka

• sen de biliyorsun kavafis
  hiçbir yolculuğun uzun sürmediğini
  içimizde perişan şehirler çoğalttığını giderek
  taştan şehirler.
  
  çınar ağacı gölgeli saray bahçeleri
  sırmalı yalnızlıklar biçilmiş
  çarşılara yürürken
  nasıl çıktık güvercinli meydana
  kırmızı zamanlardan kavafis?
  anladım
  yasaklı meydanlara çıkan sokaklar
  kesiyor yollarımızı
  sepia fotoğraflı.
  yağ yeşili duvarlara
  birikiyor rüyalar,
  tembihlenmiş gibi her sabah
  aynı saatte uyanıyor
  özlemler kavafis
  şu kısacık ömre
  birbirimizin nefesine karışan gecelerden
  binlercesi sığıyor azaltmaya çalıştkça
  ve rüyalar
  yasaklı meydanlarda yürüyor
  
  mısır çarşılarında baharat kokuları sinmiyor
  üzerimize artık
  kapalı çarşıda renkli urbalara bir şey olmuş
  al öyleyse
  yolda rastladığımız bilgeleri,
  ilk baskı kitapları
  şiirleri ve zerdali çiçeklerini
  uzaklara bakan otel terasından
  seyretttiklerimizi, gece ışıklarının hepsini,
  tatlı yorgunluklara kat,
  iki örgülü saçlarımı al
  saten yorganların arasında unut
  bir de yaz ki kavafis
  kaldığın bütün otel odalarından ayrılırken
  kaç kez bir şey bıraktım mı diye ardına döndüğünü
  kaç kez
  kendinden gayrı
  herşeyi unutup döndüğünü.
  "aldanmış sanma kendini"diyorsun
  hiçbir avuntu umrumda değil,
  denize karşi söylediklerin
  akşamlari kolumdan tutan şehirlerin
  ve sen uğra sahaflara kavafis
  umrumda değil öğretilerin
  
  beni soğuk bir zamanın sokağında bırak
  kendime verdiğim sözleri tutmam için
  "ithakaya yola çıktığın zaman"
  yazlardan vazgeçtiğimi yaz çoktan
  
  kavafis örgülerimi açtım
  çocukluğumu bıraktım saçlarımdan