adın

• "benim adım kolay, benim adımla böyle cümleler kurmak çok kolay" demiştin en başlardaki zamanlarımızda, anlamamıştım.
  
  adın hoşuma gitmişti, adım adına yakışmıştı, hoşuma gitmişti ama çok da ağırdı adın, yanındayken ağır, senden sonra daha da ağır, aradan seneler geçtikçe daha da ağırlaşan bir kelime.
  sabah uyandığımda hala soluma bakıp seni aratacak kadar ağır, gün içinde bir ses duyup senin sesine benzetecek kafar heyecan verici, sen olmadığını anladığımda omuzlarını bir kez daha düşürecek kadar ağır.
  pazar sabahı kahvaltıları kadar neşeli, pazar gecesi hüznü kadar sahici olan adın.
  
  yanyana yürürken gurur ve onurdan gözümü yaşatacak kadar asil, bu kadına ben layık mıyım sorusunun cevabı kadar belirsiz, ikimizin arasına girip uyuyan kedi kadar sıcak, edilen kavgaların ardından dökülen gözyaşları kadar acı, arkadaşlarla dışarıda veya sadece ikimiz varken içilen ilk yudum alkolün ardından gelen öpücük kadar kutsal, ben gibi tutsak, sen kadar yaralı.
  
  gittin, gittim.
  
  ve şimdi bana kalan dünyanın en ağır yükü; adın, özlem.