kız halaya oğlan dayıya

• ebeveynlerin neden çocukları kendilerine benzesin istediklerini ve benzetilince mutlu olduklarını yeğenim büyüdükçe anladım. küçükken asi bir çocuktum, inatçılık da eklenince bazen zor da bir çocuktum.
  
  geçenlerde kardeşim bir iş için memlekete gitti. bu çocuk aynı sen diye mesaj yazdı. annesine halamla gidebilir miyim diye sormuş, annesi babandan izin al demiş. "gidicem işte gidicem!" diye koşturmuş. kardeşim "sanki sen isyanlardasın gibiydi:)"
  
  kaç yaşındaydım hatırlamıyorum, ilkokula gidiyordum. köyde olmayı çok sevdiğim için yine kuzenimlerde kalmıştım. eve döneceğim gün geldiğinde dayım götürecekti. bekledim bekledim gelmedi, saat geçtikçe mutsuzluğum arttı. baktım saat geçtikçe geçiyor kaçtım bende. eve varmama çok az kalmıştı, köyden annemleri tanıyan bir teyze durdurdu beni. dayımları aradı vs.
  
  bir gün annem yeni ayakkabı almıştı, katiyen okula giderken giyemezdik. gezmeye giderken giymeye izinliydik. ayakkabıyı buldum, alıp giydim. diğer günlerde de giyme özgürlüğünü böylece elde ettim.
  
  bana benzeyen başka karakter özellikleri de var. 4 yaşında olmasına rağmen başka insanların duygularını çok iyi hissediyor. ilk doğduğunda da kardeşim ellerinin fotoğrafını atıp "aynı senin ellerin." demişti.
  
  eskiden böyle mutluluklara gülerdim. çocuklar insanın bakışını değiştiriyor.