yargı (dizi)

• "yıllarca kendimi bir yere ait hissetmek için çok büyük bir çaba sarf ettim.
  bir eve, bir aileye, bir arkadaşa, bir sevgiliye, bir mesleğe, artık aklına ne gelirse. yani etrafımdakiler tarafından önemsenmek, unutulmamak, kıymet görmek için... yani en sevilen olmak zor belki sivri dilimden dolayı ama belki takdir edilen olabilir dedim. çünkü herkesin herkesi goygoyladığı bu dünyada dobralık kıymetli bir şey bence.
  gerçi insanlar bundan pek hoşnut olmuyorlar çünkü gerçekleri duymak istemiyorlar aslında.
  neyse...
  varlığımın bir karşılık bulmasını istedim. diğer tarafta bir anlamı olmasını. aranılır olmayı, belki de ihtiyaç duyulmayı, bilmiyorum.
  hatta bunun için psikologa gittim biliyor musun?
  o da bana çocukken eksik aldığınız, annenizden babanızdan alamadığınız şeyler olabilir dedi, ki bence haklı.
  sonra sen gece evden gittin ya, ben odama girdim, yatağıma oturdum. ve her şey birden o kadar yabancı geldi ki.
  yani benim odam, benim yatağım, ama sanki hiç oraya ait değilmişim gibi hissettim.
  sonra burada geçirdiğim o zamanı hatırladım, içimdeki o güven duygusunu, o aidiyet hissini.
  bütün arayışlarımın şu kanepede bittiğini hatırladım.
  sanki doğduğumdan beri olan o boşluğun burada sona erdiğini hissettim.
  şimdi de geldim buradayım."
  
  bu sahne beni derinden etkiledi. umarım bir gün herkes şimdi de geldim buradayım diye kapıyı çaldığında, karşısında gel mümkünse de hiç gitme diye kapıyı ardına kadar açan sevdiceğini bulur.
  
  edit: ilgili sahnenin linkini de eklemek gerek.