ozan can türkmen

• ölüm karinesi
  
  meşgulüm
  uyumamak bir olumsuzdan tek başına
  bir eylemin kendi andına para bastırmış,
  hutbeye yetiştim
  nefis atlarını surlarıma sürüyordu.
  
  bütün zamanın geçmesini bekliyorum
  hâlâ geçiyor
  “sürat bir şeyin bitişiği, sonudur.”
  –bir çocuğun cevabı– bundan kendime yol izni
  istanbul şeritsizce tıkanır
  gidememenin kırmızı denizi
  çağır sirenlerle öldü ölecek
  o musa karşıya geçsin
  
  suda başlayan mektupları yakmak şimdi
  tanrı’yı her belediyeye işçi sokmaz mı?
  tek tanrılı sistemde üstelik
  ilerde çok yalnız kalıyor.
  
  bizi giydirip sokaklara çıkarmak,
  akrabalığın kırmızı kravatı,
  yaşadığınızı kanıtlayın emirleri sonra
  uygun sıkıntı faizleri,
  bir kadını sevmekten alınan vergi,
  kazanın sonra sevinmek için her yola
  üzülmeyi herkes iyi beceriyor aferin
  ölüm oranı daha düşük
  
  öldüm ve kimse üzülmesin diye
  biraz daha yaşarım sorun olmaz.
  dört yıl geriden otururum sofraya,
  iki yıl geriden olumlarım kolay,
  yüz iki yıldan zırh tamiri
  
  ben kendimin anısıyım.
  kendi çocukluğunu evlat edinmiş,
  erken yaşta kaybetmiş
  ve cenazesinde genç kadınlara
  sarkıntılık, aklına komik bir şey
  
  ben kendimin
  bir kere anılmış
  ve çıkmıyor akıldan.
  
  ozan can türkmen, az önceki oda