kan tutması

• insanin tamamen kontrolü disinda gerceklesen garip bir durum.
  
  bu baslikta yazan entrilere söyle bir göz atabilme "yalniz degilmisim" diye düsünme, ama fazla ayrintili anlatan entrilerde ise fena olma, mide kalkmasi durumu.
  
  benimki degisik oluyor. filmlerde, hatta korku filmlerinde dahi kan görmeyle bir sorunum yok. gercekte görünce fena oluyorum ve bayiliyorum, dedigim gibi insanin kontrolünde olan birsey degil, otomatik oluyor.
  
  bir kere acik bir ameliyat yarasi görmek zorunda kalmistim. [burada yazarken bile midemin kalktigini belirtmeliyim, ama "basladigin $eyi bitir" dogrultusunda devam edecegim.] acik ameliyat yarasi... dokular, kanlar falan filan. doktor da bir yandan sanki fakultede ders veriyor gibi olayi model üzerinde anlatmaya baslamisti. (bkz: alcak) o kirmizi kirmizi kanli dokulari görünce, önce mideniz agziniza geliyor, sonra koca bir el kafanizin üzerinden sizi yere yikmak icin ugrasiyor, bastiriyor bastiriyor, düsmeyecem diye direniyorsunuz, ardindan oda flulasmaya basliyor, duyduklariniz yavas cekim halinde kulaginiza geliyor, gözleriniz karariyor ve tutunmaya calisarak düsüs halinizi hatirliyorsunuz.
  
  kan testi yaptirma olayini da kabusa cevirir. oturursunuz. hemsirenin kolunuzu o bantlarla sikmasiyla baslar mide bulantisi zaten. stresten sallanmaya baslarsiniz, bu sefer hemsire "sallanma bak, zaten damarlarin ince, igne kirilip, patlayacak." der. (bkz: agzina sicayim)
  zaten bakamazsiniz, "bitti mi" diye söyle bir bakis attiginizda, tüpün icine cekilen kani görürsünüz ve olaylar gelisir. bas dönmeye baslar; tamam cikarin beni burdan diye ayaga kalkarsiniz; o el yine kafanizin üstünden bastirir; cisimler dönmeye, bulaniklasmaya baslar; baskiya dayanamazsiniz ve en son sizi tutmaya calisan hastabakici kalir aklinizda. gözlerinizi tekrar actiginizda sedyedesinizdir.
  
  hic kolay degildir.