gece bahçesi

• ufak kızım öğle ortasında uyumaya prensipte karşı, bunu defaatle annesine, teyzesine, anneannesine belirtmiş zaten. lakin ben uzanınca kendisi de yastığını sürükleye sürükleye geliyor yanıma uzanıyor. baba bana gece bahçesi aç diyor. gelip yanıma uzanması, uyuyacak olma ihtimali güzel, faydalı, çevirip buluyorum gece bahçesini. bazen bitmiş oluyor. bazen ortasına denk geliyor. bitmişse bitmiş kızım diyorum. gece bahçesi aç dedim sana diyor. bitmiş kızım diyorum. tekrar gece bahçesi aç bana diyor, gözler artık kaymış vaziyette uyudu uyuyacak. fısıldıyorum bitmiş kızım. dalıyor.
  
  gece yine yastığını sürükleyerek geliyor salona. koyuyor yastığı yerleşiyor güzelce kanepede dibime. gece bahçesi aç bana de bana diyor. dönüp gece bahçesi aç bana diyorum. zevkle gülümsüyor hırsla "bitmiş" deyip kıkırdıyor. öğlenki repliklerden aklımda kaldığı kadarıyla, gece bahçesi aç dedim sana diyorum biraz daha sert. bitmiş diyor, sağa dönerken hafif sesle. gece bahçesi açsana diye tekrarlıyorum. sola dönerken mırıldanıyor, bitmişşş.
  
  gece bahçesini uyku zamanı ile ilişkilendiremeyenlere söylüyorum, var böyle bir ilişki. ben yaşadım, gördüm. çocuğun uyumasına yardım ediyor. bitmiş bile olsa.