evlat acısı

• anne-baba olmus bir insanin hayattayken, nefes aldigi surece basina gelebilecek en kotu sey olarak tanimliyorum ben bunu. otesi yok gibi sanki...
  
  bazen simarikca kendimi kaybedip bunalima girdigimde, hep aklima geliyor ve silkiniyorum bir anda. eger cenneti de cehennemi de bu dunyada yasiyor isek; cehenneme isledigimiz suclar neticesinde cezalandirilmak icin gidecek isek; bu aciyi yasayan insanlarin dunyada bu denli korkunc bir cehennemi deneyimleyecek kadar ne suc islediklerini, boyle bir "ceza" hakedecek kadar ne yaptiklarini, neden boyle bir sinavdan gectiklerini idrak edemiyorum, tikaniyorum, nefes alamiyorum sanki, gercekten bu hic ama hic adil degil, boyle bir aciyi "hic kimse" haketmiyor!
  
  okudukca hep sabir diliyorum; elimden baska hicbir sey gelmiyor ne yazik ki.
  
  http://www.hurriyet.com.tr/…em/16172330.asp?gid=373