beşiktaş atatürk anadolu lisesi

• tam manasıyla gençlik yıllarımın geçtiği okul. 89 senesinde girdim bu okula, 96 senesinde çıktım. ben ve benim gibi birkaç tip haricinde istisnasız herkes mezun olduğu ilkokulun birincisiydi. 89 senesi itibariyle puan sıralamasında istanbul lisesi ve gs lisesinin ardından 3. idi. o kadar özel insanlar mevcuttu bu okulda. zaten yine ben ve benim gibi birkaç tip dışında neredeyse tamamı üst düzey firmalarda yönetici konumunda şu anda. ancak, duyduğum kadarıyla, hazırlık kaldırılıp eğitim 4 seneye indirgendiğinden beri tüm özelliğini yitirmiş, kadrolaşma yüzünden değerli hocalarını kaçırtmış (!), gayet sıradan bir anadolu lisesine dönüşmüş. kahrolarak alıyorum bu havadisleri.
  velhasıl, hayatımın en güzel günleri bu okulda geçti. 7 sene boyunca ilkleri aynı insanlarla beraber yaşama fırsatı bulan bizim gibi nesiller çok şanslı. 5 şube, her şubede otuz kişi desen, aynı 150 kişiyle geçen 7 sene. adını hatırlamasan bile suretini görür görmez hepsine aşina olmak çok enteresan bir duygu. ve de edinilen dostluklar tabi ki. 11 yaşından 18 yaşına kadar beraber takıldığın insanlarla hayatının geri kalanında görüşmüyor olman imkansız zaten.
  bu okulda, henüz 11 yaşındayken haftada 26 saat ingilizce gördük biz. sömestr ve yaz tatilinde verilen ödevler ciddi şekilde ağırdı. biz böyle öğrendik işte lisanı. ne demişler, ağaç yaşken eğilir. şimdilerde ise hazırlığı kaldırdıkları yetmiyormuş gibi 11 yerine 15 yaşında adama ingilizce öğretmeye çalışıyorlar, üstelik te normal olarak sınırlı saatlerde. yazık, çok yazık. tıkır tıkır işleyen eğitim sisteminin içine eden malum şahısların validelerine en samimi duygularla selamlarımı iletiyorum.