ölen hayvan imiş aşıklar ölmez

• nefes bitince beden, aşk bitince de ruh ölüyor herhalde.
  hani varlığımızın can dediğimiz kısmı var ya: gönül de, yürek de dahil kapsamına: bunlar kalbin haybeye çalışmamasını sağlayan güzide organlarımız.
  hepsi de hisli, içli çocuklar.
  
  aşık ruhun kaybı halinde imgeler parlaklığını yitirir, rüyalar başkasınınkine dönüşür, aynadaki aksin bile farklı görünür:
  artık en beğenilir yerin dudağındaki kıvrım değildir de gözlerindeki bahardır misal.
  hamili aşkın göçmüştür ya da adresi değişmiştir:
  tüm referansları, faturaları, bilançoları, evlere servisleri, beklentileri teeek teek düzeltmek gerekir.
  yoksa eski ikametinin kapısını aşındırırlar boşuna. hem de sana ulaşmaz senden çıkan mektuplar. olduğun yerde değilsindir çünkü.
  en iyisi tüm izleri, yolları kendi bünyene mesnetlemektir; bi bakarsın yeni adresin de eskir.
  ...
  bazı elzem durumlarda ruh ölü taklidi de yapabilir.
  ödümüz kopar. asıl hayvanlık budur belki. kendine ziyandır;
  tedavi fayda etmez.
  ne zaman canlanır bilinmez. belki de hiç dirilmez.
  sevdiceğe kurban, canına kıymış bir can.
  
  peki n'oluyor ruh ölünce? tabii ki münker ve nekir geliyor başlıyorlar sormaya:
  
  taptığın kimdi?
  ne günah işledin?
  onu nasıl bilirdin?
  neden öyle yaptın?
  amelin neydi?
  ne kadar sevdin?
  samimi miydin?
  
  inanç meselesi...
  
  sonra sonra anlarsın ki ölüp ölüp dirilmesidir gönlünün yaşam şekli.