boşanmış aile çocuğu olmak

• insanların, insanları kategorize etme hastalığından nasibini almış çocuk olmaktır.
  
  hayatın her zaman güllük gülistanlık olamayacağı gerçeğiyle erken yaşta yüzleşmiştir. bu çocuklar için insanlar genellikle ‘şımarık ve umursamaz’ diye yorum yapar. o şımarık ve umursamaz çocuk dış dünyaya yansıtılan kişidir. içlerde bir yerde hep ‘neden?’ diye sorgulayan kırılgan ama olgun bir yetişkin vardır.
  
  anne ile babasının elini tutmuş zıplayarak giden bir çocuk gördüğünde gözüne toz kaçtığı için bir iki damla yaş süzülür bazen. serde erkeklik var tabii, ağlanmaz.
  bu çocuk gün gelir büyür. artık ilişkilere de doğru yorum yapabilmektedir ve mutsuz, geçimsiz bir aileye sahip olmaktansa, anne babası boşanmış bir çocuk olmanın daha iyi olduğunun farkına varır. ‘neden?’ diye sorgulaması, bu farkına varmayla sonlanır.
  
  bazen öyle an gelir ki eşşek kadar adam olsa bile, anne ile babasının elini tutmuş zıplayarak giden bir çocuk gördüğünde gözüne toz kaçar.