lonerism

• bakınız, ben bu albümü ilk düştüğünde iştahla beş on defa günün çeşitli saatlerinde çeşitli koşullarda dinledim; herbirinde çok güzel olduğuna inandım, ama hiçbirinde albüme herhangi bir kişisellik atfetmedim (tamam belki sabah altı buçukta yaptığım otobüs yolculuğunda pencereye kafam yapışık dışarıyı seyrediyorken çok büyük yakınlık duydum, kabul); lakin şimdi, yani neredeyse uzun bir süre sonra tekrar dinliyorum ve bu sene çıkmış en büyük işlerden olduğunu iddia ediyorum. "elephant" başlıbaşına, "keep on lying"in enstrümentalleri, "why won't they talk to me?"nin pek tatlı duygusallığı, "mind mischief"in yürüyüşe çıkmış gitarları, "apocalyspe dreams", belki de en güzel veda vokalleriyle biten son şarkı, birbirinin içinden geçen bütün bu sesler... deyişik şeyler bunlar. ben çok beğendim.
  
  edit: pardon. entryyi girerken henüz son şarkıya gelmemiştim, doğal olarak onu esgeçmişim. :/