majör depresyon

• benim için artık majör değil minör bile olmayan şey.
  
  şimdiye kadar yazılanların çoğu beni yansıtıyordu. -du diyorum çünkü bitti.
  
  önceki entry'lerimde bahsettiğim tüm durumların içinden geçtim. ben de dünyanın en salak, en gereksiz, en boktan, en işe yaramaz insanıydım. insanların bana nasıl katlandıklarına şaşırıyordum. acı bir insandım, çevremdekilere negatif enerji yayıyordum, gittiğim psikiyatristler derdimi çözemediği için artık sıkılmış ve bunalmıştım. kullandığım ilaçlar bir eczanenin tek standını doldurmaya yetiyordu ve sonuç sıfırdı.
  
  bir buçuk sene önce yeni bir psikiyatriste gittim. tamamen çökmüş ve umutsuz durumdaydım. olanları tekrar etmeyeceğim, söz konusu entry'i refere ettim zaten. yeni bir ilaca başladım, kullanmadığım bir tek o kalmıştı sanırım ve bir mucize oldu. psikiyatristim bugün tamamen iyileştiğimi söyledi. tek bir seans daha beni görecek, ondan sonra tedaviyi bitireceğini söyledi.
  
  hala acı bir tarafım var ama dönüp baktığımda aslında bunun karakterim olduğunu anladım. kendi kahkahamı uzun zamandır duymuyordum, gülemiyordum çünkü. şimdi farkettim ki kahkaham aslında iğrenç ama umursamıyorum çünkü gülebilmek o kadar güzel ki. espri yeteneğimi keşfettim, şimdi çevremde hoşsohbet biri olarak biliniyorum. bir yere girdiğimde beni görenler gülümsüyor. insanların varlığımdan mutlu olduğunu hissediyorum. hala pek arkadaşım yok ama eminim zamanla olacak. hayat mükemmel değil, bir buçuk sene önce dertsizlikten yakınıyordum, şimdiyse son bir ayda yaşadıklarımdan beş sezonluk dizi çekilir ama umursamıyorum. acısını yaşıyorum ve zamanla geçeceğini biliyorum. geçiyor da. hala olumsuz yanlarım var ama beni yeni tanıyan insanlar eskisi gibi pısırık ya da sinik olduğumu düşünmüyorlar, tam aksine içimden geçeni söylediğim ve her zaman nokta atışı yaptığım için hem benden çekiniyorlar, hem de beni sayıyorlar. artık güçlüyüm, o zayıf insan hiç yaşamamış gibi yok oldu. önceden zar zor yapabildiğimi düşündüğüm işimde şimdi oldukça iyi olduğumu farkettim. sorunlarım var ama artık kendi başıma çözebiliyorum, dünyam başıma yıkılmıyor ve ne olursa olsun ayaktayım. yarın da ayakta olacağım, öbür gün de. artık ne istersem yapabileceğimi biliyorum, nelere gücümün yetmeyeceğini de biliyorum ama bunlar o kadar az ki, umurumda bile değiller.
  
  bunları yazdım çünkü bir gün ihtiyacı olup da bu başlığa gelen birisi yaşadıklarının dünyanın sonu olmadığını anlasın, sonsuza kadar bu illetle yaşamak zorunda olmadığını, iyileşebileceğini, kurtulabileceğini bilsin. majör depresyon yarın tekrar beni yakalayabilir ama ben bu defa hazır olacağım.
  
  edit: ey allahım ispiyonlayacak bu entry'mi mi buldunuz? ne diyeyim eliniz dert görmesin. prensip gereği pek küfür etmemeye çalışıyorum da.