so far so good... so what

• into the lungs of hell ile birlikte insan herşeyi anlıyor. "başarısız prodüksiyona rağmen harika bir thrash festivali".
  prodüksiyonu kafaya takmazsanız (ki o kadar da kötü sayılmaz) zaman zaman hafif zarar gören mükemmel bir hız, nefret, çoşku bekliyor sizi bu albümle birlikte.
  set the world afire ile dave mustaine'in özenle yarattığı güzel bir distopya örneğini mükemmel bir müzikaliteyle dinliyoruz. anarchy in the uk cover'ı şu ana kadar dinlediğim en etkileyici coverlardan biri. mary jane ile albüm göklerde dolaşıyor, en unutulmaz dakikaları size yaşatıyor hele "never never never never!!!" diye kusan bir vokalden sonra giren gitar melodisi insanı deli etmeye yetecek kalitede. 502 ile sözsel ve müziksel açıdan hafif gerilere çekilse de albüm, hemen in my darkest hour ile kendini buluyor. liar'da vokal çoşmaya devam ederken, hook in mouth ile dave mustaine'in her türlü sansüre, otoriteye, kısıtlamaya karşı olduğunu anlıyoruz ve pmrc'ye karşı duyulan nefret mükemmel vokaller ve mükemmel müzik eşliğinde kulaklarımıza bayram yaşatıyor.
  albümün başından sonuna kadar her kelimesi dave mustaine'in sözsel dehası kokuyor. bu albümdeki göndermeleri, sokulan lafları, anlamları, detayları bulmak kadar zevkli bişey yoktur sanırım. o sıralar altın çağını yaşatan thrash'i daha da göklere çıkartmış bir albüm bu. değeri bilinmeli. kesinlikle megadeth'in en kötü albümü değil, üstüne üstlük en iyilerinden biri şüphesiz.