paris katherine jackson

• michael'ın hayatına şahit olmuş biri olarak, caiz tabiriyle bir fan olarak yeri geldiğinde kıskandığım, adını duyduğumda hala aklıma, "ı love my dady, ı love you dady, you make me happy" şarkısını söylerkenki hali gelen 'küçücük bir michael yavrusu': paris.
  michael'ın kibar tonlamasıyla adını nasıl söylediğini anımsadığım, minik paris. cenaze töreninde aynı anda, aynı ritmik hıçkırıkla birlikte ağladığım, canım paris. şimdilerde her gördüğümde beni 'kocaman olmuş'luğuyla şaşırtan, paris. babasını kaybetmiş bir kız çocuğu olan, paris.
  
  babasına en düşkün olan yavruydu, paris. sürekli michael'ın dibinde olan, babasına hayran olan...
  
  hayatının merkezine koyduğun bir insanı kaybetmek belki çoğumuzun tattığı bir duygu. ergenliğe adım atmışken babanın ölmesi ve ardında bildiğimiz hiçbir babanın bırakamayacağı kadar sorumluluk bırakmasının psikolojik olarak nasıl yansıyacağını tahmin edebiliyorum. ağzı torba olmayan milyarlarca insanın hakkında konuşmasına katlanmak michael'ı olduğu gibi paris'i de yordu.
  
  michael gittikten sonra en çok ilgilenilen, en çok tartışılan kişiler kuşkusuz çocuklardı. prince, paris ve blanket. prince daha geri planda ve içine kapanık kalmayı tercih etti. blanket zaten daha küçücüktü; fakat paris için durum farklı. göz önünde olmayı tercih etti, twitter'dan vs. açık açık paylaştı her şeyi. uzunca bir süre herkes onla ilgilendi. fanların sevgisi ve etrafındaki kalabalıkla yerini doldurabildiği büyük eksikliği fark edemedi. yüklendiği sorumluluk, temsil ettiği baba, michael'dan sonra 'yaşamak zorunda olduğu' aile, uyuşmazlıklar... bırak şöhretin erken gelmesini, şöhretin içine doğmuş olmak... bütün bunlar yıpratıcı. son zamanlarda annesiyle görüşmeye başlaması da çok iyi açıklıyordu zaten onun arayışlarını, yalnızlığını. babasını özlüyor, aile istiyor.
  
  bugün intihara teşebbüs ettiği haberlerini gördüğümde, sanki beklediğim bir şeymiş gibi hissettim, şaşıramadım.
  maykılımın küçük kızı, keşke böyle olmasaydı. keşke...