zihin

• us kavrayışının ötesinde algısal yetilerin toplandığı geniş bir hazne var. yukarı çığırlarında debisinin korkunç rakamlara ulaştığı bu akarsu havzası, bataklığında çamurdan bebekler yapıp doğaya salıyor. spiritüalizm meditasyonlarında, nirvananın yeşil çayırlarında piknik yapan bellek sonrasını kavrayan zihin diye bir şey var. yaşamdan sonra ölümü kavrayan bir zihin, hayatın devamlılığından koptuğunu anlarsa ne olur? zihin ruhun bir parçası olarak algılanırsa ve ele alınırsa, ruhun ölümsüzlüğü kabul edildiğinde zihin ölümsüz müdür? yaşamaya devam eden kollektif bir süreç midir?
  
  rüyasında acılı ketçaplı hamburger yiyen bireyin midesi boş boş çalışıp da ülseri tetiklenebilirse, hayatın simülasyon yanı ortaya çıkar. gerçek fizyonomik imlerden ibaretse spiritüel bütün ikilemler kendi kendine paradoksal bir sarmala dönüşür. zihin o paradokstaki çözücü bileşen değil, akıl karıştırıcı dengedir.
  
  çevremizdeki hayatı algılamanın ve problemleri çözmenin en büyük kahyası olan zihin, toplumsal bir şemadan, bireysel bir kümeye dönüşümünde bize bir takım anahtarlar vermekten ziyade her kapıyı açan maymuncuk vermeli ki denge sağlansın.
  
  kavrayış bütünlüğü, parçalara ayrılıp hayata geçirildiği zaman ussal bir süreç içinde kendini tamamlayabilir. bütünü görmek için parçalara bakmak gerekir.