iğde

• depreşen duygularıma iyi gelen tek yemiş. ne çikolata ne dondurma ne de çekirdek, sadece iğde. bildiğin iğde hani kabuklu, içi tüylü ve çekirdekli yemiş var ya o işte.
  
  en sevdiğim yemişten biri, yemesi ne kadar zorsa da çok keyifli. böyle bir taraftan o turuncu kabuğunu soyarsın tırnağının ucuyla, sonra atarsın ağzına. dikkatlice yersin ki içindeki çekirdeğini ısırıp dişini kırmayasın. sonra hafifçene emersin içindeki ıslanınca farklılaşan meyvesini. tadı böyle hafif mayhoş olur ilk başta, sonra değişir tatlılaşır yavaştan. onu yerken, yemeye çalışırken unutursun zaten tüm dertleri, dünyayı.
  
  bu aralar yarım kiloya yakın yiyebildiğim meyve bir oturuşta. yemişim depresyonunu.
  merak edenler için söyliyim hem çok vitaminli, besleyici ve nasıl oluyorsa tok tutucu, bir o kadar da az kalorilidir kendisi. bir nevi allahi'ın bizlere lütfu, kutlu meyve.
  
  şimdi yeni mahsülü çıkmış tatları daha da bir lezzetli. hele de bu meyvenin çiçeklerinin bir kokusu vardır ilkbaharda açan. sanırsınki bundan daha güzel yoktur başka bir koku. cennet bahçesi misali.
  
  ismi zor, cismi zor, yemesi zor ama her derde devadır iğde..