bir yazı

• vakit geçmiyor. nasıl geçmiyor biliyorum. şimdi nasıl bir insan olduğumu da biliyorum. örneğin kolumda bir saatim var. bu beni nasıl bir insan yapar? zamana saplantılı mı, hiçbir yere geç kalmayan, her şey için acele eden.
  eskiden de zaman aynı akıyordu biliyorum. dünya henüz bu denli kirlenmemişti o zamanlar. ve ben onu tanımamıştım bile. gerçi hiçbir zaman onu yeterince tanıyamadım ya mesele bu işte. insan insanı yeterince tanıyamazmış zaten ne kadar istese de.
  
  evet benim kolumda bir saat var, bu beni biraz duygusuz mu yapar?
  
  ben onu hiç özlemiyorum ki zaten. her şey ilgisizken durduk yere aklıma gelmesi özlem mi ki hem?
  vakitsizce onla ilgili düşüncelere dalmam peki? şimdi her zamankinden fazla zamanımız var. durağan bir yalnızlığa sahibiz. acılarımız daimi ve kanatıcı az değil..
  
  bazen çok üzülmek istiyorum, benim yüzümden üzülmesini istemiyorum. bunlar belki onun beni düşünür kılmasını sağlar. ama hiç düşündün mü acaba bizi nasıl insanlar yapar?
  
  çok sevdiğim şarkıları artık hiç dinleyemiyorum. radyoyu açamıyorum, her şey eskilerde kaldı. yeni şarkılar arıyorum ama bulamıyorum, şiirlere takılıp kaldım. şiir yazınca kendi kendime güzel durmuyor, ona yazsam olmuyor. o okusa nolur ki derdim bu değil. derdim ona kendim okumakta..
  
  güzel mi olurdu, yoksa güzel olan her şey onda mı ki?
  
  onun yalnızlığı bende, benimle. bilirim, alışmıştır bir ömür yalnızlığa. ama benimle bana bıraktığı onun yalnızlığı şimdi. alışılmışın çok dışında ve alışmanın da bi hayli ötesinde. güzel dese değil, onla ilgili de olsa.
  
  şimdi ben onu özlesem o kendini umursar mı? onu hala unutamadığımı falan mı sanır yoksa?
  ya ben onu hala unutmadıysam peki! bu beni nasıl bir insan yapar acaba?