ali ismail korkmaz

• "yerlerde tekmelemişler. ya komaya girecek kadar dövmek nasıl şey, nasıl? ölmesin, nolur ölmesin."
  
  bir sürü şey söylemek istiyorum.
  
  senin benim bunları duyup sonrasında da o ölüm haberini alınca yerine olmayan abimizi, olsa kim bilir ne çok kavga edeceğimiz kardeşimizi, sevgilimizi, en yakın arkadaşımızı koyup da nasıl yutkunamadığımızı düşün.
  
  senin serçe parmağın orta sehpanın kenarına çarpınca canının nasıl da kıymetli geldiğini düşün. ve içindeki bütün karıncalanma hissinin çekildiğini de, düşün.
  
  bir önceki gece hatrı sayılır bir skorla bitmiş maç üzerinden ezeli rakibinin taraftarlarına, arkadaşın bile olsa nasıl bir keyifle salladığını, öldürseler yine de günahın kadar sevmeyeceğini, bu konuda elbette ki ne kadar haklı olduğunu düşün.
  
  canım ali ismail.
  
  canım demek canlandırsaydı keşke, ben canım demeyi çok severim, en çok da senin için söylerim. keşke.
  
  bu milletin en büyük özelliği, başına her geleni önce hazmedemiyormuş gibi yapıp, sonra sindirdiğini bile unutmasıdır.
  
  ama yine bu millet senin sayende göz yaşartıcı şekilde unutmamayı, ve nefreti her seferinde yeniden, ilk günkü gibi kusacak kadar "bir" olabilmeyi öğrenmiştir. görüyor musun?
  
  canım ali ismail!
  
  iyi ki varsın. ve hep güzel kalacaksın.