x+y

• the theory of everything'i de benzer hislerle izlemiştim. stephen hawking veya bu filmdeki nathan ile empati kurabilecek kadar zeki olmadigimdan olsa gerek böyle filmlerde hep bu dehalari değil onların etrafındaki insanları, ailelerini, onları sevenleri anlamaya, esas onlarla empati kurmaya çabalarken buluyorum kendimi.
  
  annesini yeterince zeki bulmayan bir çocuğa bir başkasının yeterince zeki olmadığını soylemesiyle değil bir annenin çocuğundan o cümleyi duyduğunda hissettikleriyle ilgileniyorum en fazla böyle filmlerde.
  
  evet senaryo biraz güdük kalmış ama zekanın insandan insana nasıl yontuldugunu görmek için izlenebilir buldum bu filmi.
  
  tüm kabuklu turtle-boy'ların içlerinde sakladığı güzelliklere erisebilecek, onlara dokunup o güzellikleri ortaya çıkarabilecek insanlarla karşılaşmasını dilerim.