ekşi itiraf

• merhaba,
  dunya tarihinin gelmis gecmis en odun sanat tuketicisiyim. evet ben o adamim. resim sergisine gidiyoruz, millet resimlere bakip "bu resimde aciyla umut harmanlanmis", "resimdeki turuncu bolgeler ressamin cektigi acilari simgeliyor" benzeri yorumlar yaparken ben "gunesin batisi guzel olmus da keske ressam suraya 2-3 marti daha ekleseymis" deyip geciyorum. ressamin burada demek istedikleri, yaptigi gondermeler veya hissettigi seyler aklimin ucuna bile gelmiyor. "bunlari siklemiyorum" demiyorum, sadece aklima oyle bir sey gelmiyor diyorum. ben resme bakinca sadece resimde ne varsa onu goruyorum.
  
  aynisi filmlerde de var. millet film izliyor, filmden sonra yok "yonetmen x'e gonderme yapmis" "aktorun mimikleri tam da y filmindeki z'nin mimikleri gibi" "surekli temposu azalip artan muzik beni benden aldi" gibi yorumlar yaparken ben "sonunda kotu adami cok pis dovduler" diyorum cunku aklimda sadece hikaye kaliyor. kim kime gonderme yapmis, kim nereye referans vermis hicbirine dikkat etmiyorum. izledigim filmin muzigini film biter bitmez unutmus oluyorum. cogu zaman farkina bile varmiyorum. yine siklemedigimden degil, film izlerken bunlar aklimin ucundan bile gecmiyor. elimde degil.
  
  kitap okuyorum, sozluge girip kitapla ilgili yazilan yorumlara bakiyorum. millet kitabin altini ustune getirmis, analiz uzerine analiz yapmis. karakter tahlilinden paragraflar arasindaki ahenge ve uyuma kadar her sey tartisilmis. benim aklimda kalan yine "ne guzel, adam kadina kavustu" oluyor. yani aklimda kalan hikayenin sonunun mutlu sonla bitip bitmemesi. mesela gecen sabahattin ali'nin uc romanini bitirdim, kurk mantolu madonna'yi bitirince aklima erasmus'a gidip orada birkac ay ask yasayip memlekete donunce omur boyu bunun ozlemini cekip depresyona giren gencler geldi. bazen bir kitabi bitirdikten sonra buraya gelip o kitap hakkinda yazilanlari ve paylasilanlari okuyorum. burada kitaptan alinti olarak paylasilan diyalog ve paragraflarin cogunu kitapta gordugumu bile hatirlamiyorum. halbuki hafizam o kadar kotu degildir, yeri gelince bundan 10 sene once gittigim bir adresi bile hatirlayabiliyorum.
  
  muzik dinliyorum, millet "su sarkida bateristin yaptigi resitale bak arkadas" "sozler ne kadar da derin" "bu sarkinin girisi ayni xyz sarkisinin sonundaki soloya benziyor" gibi yorumlar yapiyor. ben dinlerken "kulaga hos geliyor ha, bu sarki arabada dinlenir" diyorum. bugune kadar 100-200 defa dinleyip sozlerini bile bilmedigim (turkce) sarkilar var. cogu sarkida sozlere dikkat bile etmiyorum. zaten arkada calan enstrumanlari da bir birinden ayiramiyorum. yani bir sarkida baterist ne yapmis, gitarist ne etmis bunlara dikkatimi veremiyorum. benim icin bir muzigin melodisi kulaga hos gelir veya gelmez. ha, gidip serdar ortac dinleyecek halim de yok (o kadar da olmedik be) ama muzikteki ayrintilara dikkat etmem.
  
  boyle odun bir sanat tuketicisiyim iste. hani bilimde "parsimony" diye bir sey var, "bir olayin en basit aciklamasi buyuk ihtimalle en dogru aciklamasidir" diyor. benim sanata bakis acim da bu sekilde. ne yapayim, baska turlusu elimden gelmiyor. yok yok, odunum ben. zaten cop adam bile cizemem.