tanımadığı insanlara kentkart basan enayiler

• bazen dilenciye onun yalan söylediğini anlayabildiğim halde para veririm.
  onun bir yalancı olması benim iyilik yapma arzumu köreltmez. o yalan söylüyor da olsa, ona yalancılık batağının içinde kararmış bir kalbi olduğu için yardım ederim, ona gülümser ve nasıl olduğunu sorarım. bir gün benim gibi insanlara şefkat duyabileceği bir ruhsal noktaya ulaşana kadar, böylesi bir deneyimi yakalayana kadar aldatırken nasırlaşan kalbi parçalanır ve değişir.
  
  otobüste insanlara kart basarım. yalan söylediğinde herkesten zeki olduğunu sanan aptal çocuklara param varsa para veririm. mesele onların bunu neden yaptığı değil, benim neden yaptığımdır.
  dünya gezegeninde yalnızca kendimin niyetini bilebilirim. iyi olmam, birine iyilik yapmam için onu sınava tabi tutmam, onun bunu hak edip etmediğine kafa yormam anlamına gelmez. eğer seçerek iyilik yapıyorsam benim yüreğimde de kocaman bir oyuk vardır ve bu oyuktan ancak karanlığa düşülebilir.
  
  "ona neden para verdin, yalan söylüyor" dedikleri insanlara para verip bir süre sonra sohbet ederim, bazen bir gün, bazen haftalar sonra ve gerçekten bana içlerini açarlar. dilenmekten vazgeçen de oldu bana öfke dolu bağırışlarla çıkışan da.
  
  dünya bizden daha kirli bir yer değil, onun harika olmasını bekleme, onu harika yap!