iş yerinden nefret etmek

• içinde olduğum durum...
  yaptığım işi çok seviyorum. araştırma görevlisi olmayı kim sevmez ki? verilen iş ile alınan para işin kendisini fazlasıyla cazip kılıyor. ama anladım ki, parayla saadet olmuyormuş.
  
  devlet üniversitesinde çalışıyor olmama ve kadrom burada olmasına rağmen son bir dönemdir mobbing noktasında pek çok şey yaşadım. diğer asistan arkadaşların bana yardımcı olacağını düşünerek bir kaç tanesiyle de aramız iyiydi bu süre boyunca. aralarında benimle cidden sıkıntıları olanlar vardı, kendi problemleri dedim ve umursamadım. bir kaç tane gerçek dostun yeterli olacağını düşündüm sadece.
  ters bir dönem, hava sıcak, gündem sıcak... birden bire bölümde yalnız kalıverdim. nasıl oldu, ne oldu bilmiyorum. birileri selam vermeyi bıraktı, birileri soğuk davranmaya başladı... ulan dedim, yoksa fark etmeden paralelci mi oldum ki... farklı yaptığım, yanlış yaptığım, ne bileyim işte o tarz bir şeyim yok bildiğim kadarıyla... ne değişti anlamadım.
  böyle şeylerden de çok çabuk etkileniyorum. ortama karşı aidiyet hissim vardı ama çok da değildi. şimdi onu da kaybettim.
  bi alternatif de yok ki basıp gitmeye. en azından şimdilik...
  
  ama şu da bir gerçek, gecenin en karanlık anı şafağa en yakın zamandır. ^**
  yani kısaca durum şu: gözümü karartmama çok az kaldı sözlük. bir sene daha çalışıp para biriktirir, sonra basar giderim.