özcan bülbül

• neye sığınabilirdim, ne nasıl içine saklayabilirdi beni? etrafımdaki kalabalık her gün biraz daha artarken ben daha da yalnızlaştım. tek başınalık bende yeni bir biçim yarattı. direniyordum, ya gelecekti, ya da ben ona gitmeyecektim. o gelmedi, ben gidemedim. başka birinin hayatının parçası olmak aslolan konuyu kapatır mı, "iyileşir miyim bir başkasına yeterince karışırsam" diye de düşündüm, yapamadım. onun eksiğini ondan başkası kapatamazdı. kendimi saç uçlarıma kadar uyuşturdum, tarihleri, günleri , yapmam gereken çok şeyi kenara ittim, ya hala direniyordum, ya da çoktan kaybetmiştim, nerede olduğumu bilmiyordum onun yanında değildim, bunu biliyordum, bununla yaşıyordum. avuçlarının içindeki çizgileri çok özlüyordum. ondan başka saklanacak yerim yoktu. ondan başka hiç bir şey yoktu.