ekşi itiraf

• ergenliğin ilk zamanlarındaki depresif şarkıları dinliyorum bugün. isteyerek de olmadı, tesadüfen ardı ardına bu şarkıları çıkardı karşıma spotify. aynı hisleri yaşamak, aynı tadı almak ne garipmiş. sanki üstünden yıllar geçmemiş gibi.
  o zamanlara geri dönmek istedim. aslında güzel ve mutlu olmam gereken bir hayata sahip olduğumu biliyorum ama zihnim bana oyunlar oynuyor. bana sürekli yetersiz olduğumu, bu fani hayatta ardımda bir çöp bırakmayacağımı söylüyor. ufak tefek birkaç şeyi düzeltsem sanki dünyanın en mutlu insanı olurmuşum gibi geliyor. zihnimin yalanlarına kanıyorum. sanki zamanında bu şarkıları dinlememiş olsam şu an her şey olması gerektiği gibi olurdu. ama şarkılar çok güzel. evimdeymişim gibi hissettiriyor bana kendimi. özellikle bu sene taşındıktan sonra kendimi hiç evimde hissedemedim. hiçbir yere ait değilmişim gibi. sanırım depresyon da biraz kendimi evimde hissettiriyor bana. evimden çıkmak istemiyorum gibi. belki 15 yıldır inişli çıkışlı depresyondayım. belki depresyondan kurtulsam ben ben olmam. belki evsiz kalırım. belki o zaman hiç ait olamam.