söylenmemiş sözler

• soylenmemis sozler uzerine dusunuyorum bir suredir.
  
  kime anlatacagimi bilemedigim icin soyleyemedigim, anlatsam da anlasilmayacagini dusundugum icin soylemedigim, cesaret edemedigim icin soyleyemedigim ve erteledigim icin soylemedigim sozler... sevgiyi nasil ifade edecegini bilememek de var aralarinda, gec kalmis ozurler de. kendimi anlatmak da var, karsimdakini dinlemek de. kirip dokmek icin degil, hic degil. kendimi duyurmak icin yalnizca.
  
  benim soylenmemis sozlerim ve bu sozleri duymamis, belki de hic duymayacak insanlar var. "soyleyebilsem ya..." diye gecirirken icimden, bir sey fark ettim. her seyin iki yuzu oluyor ya, soylenmemis sozler duyulmamis sozlerdir de ayni zamanda. soylenmemis sozlerim kadar duymamis oldugum sozler de var midir benim de? birinin bana soylemek isteyip de vazgectigi, soylemeye cesaret edemedigi, erteleyip durdugu icin soyleyemedigi sozler var midir? dinlemedigim icin duymamis oldugum sozler? var midir? bu bana cok uzucu geldi.
  
  cunku biliyorum. birilerinin duymasini isteyip de sustugum onca soz yuregimde agirlik yapiyor. tasiyamayacak gibi oluyorum. bazen bu iyi bir sey mi diye dusundugum de olmuyor degil ama. yuregimde birileri icin sozler buyutebiliyor olduguma seviniyorum, her ne kadar soyleyemesem de. birileriyle baglar kurup onlara sarilabiliyor olmak beni mutlu ediyor. yuregime dokunmus insanlarin yuregine dokunabilmeyi istiyorum ben de. bazen olmuyor ama. bazen soyleyemiyorum. yuregim sanki bir kafes, o sozler de bir kus ve kafesten cikmayi bekliyorlar. bazen de hepsi birden cirpinmaya basliyor. o zamanlar daha zor iste. neden acmiyorum ki kafesi? oysa ben kafesleri hic sevmem. her seyin ozgur birakilmasini ve kendi yolunu bulmasini isterim ama, dilimin ucuna kadar gelen o sozler kapali dudaklarimdan bir turlu dokulemiyor iste. butun gun dusunup de aramamak gibi, insanlarin gozlerinin icine bakip da yalnizca gulumsemek, gulumsemekle yetinmek gibi susuyorum. soylemeye cesaret edemedigim anlar oluyor.
  
  sonra bir sey daha fark ediyorum. bir baskasina soyleyemedigim kadar kendime soyleyemedigim sozler var. kendime soylememis oldugum, kendimden hic duymamis oldugum sozlerim var benim. bir baskasina soylemeyi cok isteyip de kendime hic soylememis oldugum onca soz arasinda bir tanesi var.
  
  tum o kusurlari, hatalari, basarisizliklari, aptalliklari, zayifliklari, iradesizlikleri ve ofkeleri arasinda aci ceken bir kucuk cocuk var, gozyaslari icinde bagislanmayi isteyen tum yuregiyle. bir soz mirildaniyor bana. yalnizca iki sozcuk ama, icinde dunyalari barindiriyor. o kucuk cocuk bana soyle diyor: "benden vazgecme."
  
  bunca zamandir birine soylemek istedigimi bugun ben, o kucuk cocuga soyledim ve ona sevgiyle sarildim. sen de duy beni; senden vazgecmeyecegim cocugum.