ali burhan eren

• benim yüzlerce öğretmenim vardı
  
  ilkokulda dört öğretmenim vardı. daha sonraki okullarda onlarca öğretmenim oldu. şimdi yarısını bile sayamam onların.
  birçok şey öğrendim onlardan. öğrendiklerimin çoğu, hiçbir işe yaramadı. zaten birçoğunu da unuttum daha sonra.
  ama okulun dışında yüzlerce öğretmenim vardı. onlardan binlerce şey öğrendim.
  beyaz karanfiller çizmeyi ablamdan öğrendim. ilk şarkıyı da öteki ablamdan.
  sevinci, uçurtmanın ipini tutan bir elden öğrendim.
  coşkuyu arkadaşlarımın çizdikleri resimlerden öğrendim.
  bir akşam babam eve dönmemişti, beklemeyi öğrendim.
  vurduğum kuşun kanı, bembeyaz karın üzerine akınca; pişmanlığı, çaresizliği öğrendim.
  açlığı, bir yoksulun elindeki ekmekten öğrendim.
  kurumuş bir dere yatağından susuzluğu öğrendim.
  kafeste çırpınan bir kuştan özgürlüğü öğrendim.
  uçsuz bucaksız ne demek? denizlerden onu öğrendim.
  sessizliği, koca bir ormandan; sabretmeyi küçük bir karıncadan öğrendim.
  çok sonraları dedem öldü. dedemden ölümü öğrendim.
  şiiri, içimde koşuşup duran atlardan öğrendim.
  maviyi gökyüzünden, kırmızıyı gülden, sarıyı da ekinlerden öğrendim.
  neydim ben, neden vardım bu dünyada, neredeydim; annemin yüzüne bakınca öğrendim.
  
  yıldızlı atlas