a canım

• klibi hakkında yazmak istediğim şarkıdır.
  mabel matiz'i dinlemeyi sevmiyorum, tarzı ve sesi bana hiç hitap etmiyor hatta sesini hiç beğenmiyorum diyebilirim.
  iki gün önce bir yerde otururken, televizyonda bu şarkının klibin sonunu gördüm. sesi açık değildi televizyonun. ilgimi çekti baya ve bugün tekrar izledim şarkıyla.
  şarkıyı baştan açıp dinlemem asla ama;
  şarkının girişindeki o saz ne güzelmiş ya, saz öyle bir enstrüman ki doğru yerlerde kullanıldığında şarkıları şaha kaldırıyor ama anahtarı: "doğru şekilde kullanılması", çünkü kendisi etnikliğe doyduran şarkılar yarattığı gibi şarkıları rezil ettiği de oluyor maalesef.
  ama asıl beni duygularından klibi oldu. o teyzeler girdi ya içeri dedim ki biz buyuz işte. şu anki arap kültürünü ve leş orta doğululuğu başımıza saran kim bilmiyorum(!) ama biz aslında tam olarak bu klibiz. yani olmalıyız. ben bu anadoluluğu seviyorum işte. benim anneannem bu, babaannem bu, onların evi bu, giydikleri şalvar bu, evde giydikleri terlik bu, teyzemin küçükken temizlemekten ağladığı o koca vitrin bu, vitrinin her köşesinde olan danteller bu. eski anadolu bu, gerçek anadolu bu.
  bana, ki ben 90'lar çocuğuyum sadece büyük bile değilim o kadar ama bana bile bir kliple bunları hissettirip yaşattıysan teşekkür ederim kendi adıma mabel.
  
  not: klipteki çiçek taşıyan mavili teyzeye sarılıp ellerini öpmek istiyorum. o nasıl güzel bir yüzdür, nasıl güzel bakışlardır içim gitti.