ekrem imamoğlu

• her yerdedir.
  
  hava fena degil. 8 derece hafif bulutlu, buralar icin sasirtmayan bir mayis havasi. birkac saat once saat 7 gibi dunya'nin en uzun caddesi olan yonge street'den asagi guney'e dogru yuruyorum ufaktan. sonra dedim su college street'den saga doneyim de bir kensington market'e ugrayayim. o cevrenin ortami hep farklidir. ankara'nin bahcelievler'i, izmir'in karsiyaka'si, istanbul'un besiktas'i gibi. girdigin anda havadaki oksijenin kimyasi degisir, hissedersin.
  
  neyse alana yaklastim. kafa onde gidiyorum, kulakta kulaklik. birden sol damardan daha cok kan akmaya basladi. dedim bir gundogdu acayim, gaza gele gele giderim. malum mevzular da hareketli. bu sarkiyi arada acip, kulagimi kasir gibi yapip sol yumrugu havaya kaldiriyorum. ama saniyelik yani. comandante che guevara gorse islak sopayla kovalar. o denli kotu. 30 yasinda adam, dogmadigi topraklarda kendi kendine anca bu sekilde eglenebiliyor iste. yine o minvalde abuk sabuk hareketler yaparken restorasyon yapilan bir kafe gordum. restoran da olabilir, bilmiyorum. sonra oradaki tiplere baktim, haril haril calisiyorlardi. yine icimden "kolay gelsin" demek geldi. ama su lanet ingilizcede bunu net bir sekilde anlaticak kelime olmadigindan soylene soylene pas gectim. tam kafami cevirecektim ki duvarda bir sey gozume carpti. bir duvar yazisi.
  
  umut dolu,
  
  gulumseten,
  
  tuyleri diken diken eden,
  
  10 bin km uzakta da olsa insanin icini isitan,
  
  siyah zemin uzerine beyaz kalemle yazilmis bir yazi.
  
  kim koydu o diregi oraya!
  
  bu kara surecte, orada olamamanin uzuntusu ile; emek veren, mesai harcayan herkese saygi ve sevgilerimi sunuyorum. toronto'dan tum guzel yurekli dostlara selam olsun.
  
  bu ulkede artik bir kez gundogdu, krali gelse batiramaz.