arkanoid

• insanlar bazilari tarafindan yapici-yikici seklinde ikiye ayrilmaya calisilir. bu durumda sorgulamaya en rasyonel davranislari sergileyen insan grubu olarak cocuklar bazinda baslandiginda gorulur ki onlar genelde yapmaktan cok yikmayi severler. lego ile kule, ev, araba vb. sekiller yapip onlerine koyarsiniz “bak ne guzel bir ...” ekleyerek arkasina. el emegi goz nuru falan dinlemeden goz acip kapayincaya kadar un ufak etmeye calisirlar. bakma ile kirma arasinda gecen sure oldukca azdir. aileler de genelde bu durumdan hosnut kalmazlar; “yikici degil, yapici olmali benim cocugum” seklinde yaklasirlar olaya.
  
  iste arkanoid’in gelmis gecmis en onemli oyunlardan birisi olmasinin nedeni belki de buna dayanir. zira cocuklarin mantigini en guzel cozmus oyundur arkanoid. yapici olmaya calismaz en bastan, dogrudan yikma hissini doyurur. psikolojik literatur ne derse desin sonucta cocugun yiktigi sey sadece tugladir. elinde silahla insanlari parcalamak veya mouse’un iki tusuyla nukleer bomba atmak falan degildir yaptigi cocugun. yiktigi tuglalar onu rahatlatmakla kalmayacak, aslinda beynine tahmin bile edilemeyecek kadar yapici etkide de bulunacaktir suphesiz. cocuk yenisi yapilmasi amaciyla yikilan bir eve bakarken ev yikiliyor diye huzunleniyor zannedersiniz fakat aslinda o her seyin farkindadir eger yeterince arkanoid oynadiysa. bir sonraki asamada daha saglam bir yapinin insa edilecegini bilmektedir. cocuk sizin ona ogrettiginizden cok fazla sey ogreten inanilmaz bir ogrenci olur iste o an. (bkz: duse kalka ogrenmek)