geceye bir şiir bırak

• ben seni alamam ah holofira
  azığım tamtakır binitim nalsız
  bir belde geçerim kalacağım yok
  dostlarım bivefa düşmanım yalsız
  
  kolum halat değil bakracımda kum
  ben seni alamam ah holofira
  sade yoksunluktan yokluktan değil
  eline kir olsun elliüç lira
  
  amma ki alamam bir uzak sevi
  gelmiş de çökmüştür taunlar gibi
  ben seni alamam ah holofira
  geç git heç bakmadan eğlenme e mi
  
  pusatları parlak binbaş istesin
  seni ulak elçi naib-i kral
  ben hoyrat söyleyim el bana hoyrat
  gelip de ne deyim şu dillerim lal
  
  ben seni alamam ah holofira
  baban kâfirine kılıç üşürsem
  hem de gece bassam- iti uykulu
  şöyle ya allah’la bohçanı dürsem
  
  amma ki alamam yaradan beni
  ne ardıç ne çınar ufarak çayır
  koşumum gıcırdar ölmek dilerim
  bağrım kaynıyordur yüklerim ağır
  
  sen bir düş imişsin kuşluk çağında
  soluma tükürdüm rabbim gafurdur
  bilesin kavuşmak yok islâmlıkta
  kavuşan kısmısı ancak gâvurdur.
  
  s. çobanoğlu
• yine gece,
  yine hüzün
  ve yine içimde sen
  ve yine biliyor musun
  içimde sen olunca
  hüzün de güzel.
  
  ahmet hamdi tanpınar
• geçip gitmiş günler gelin
  rakı için sarhoş olun
  ıslıkla bir şeyler çalın
  geberiyorum kederden.
  
  ilerdeki güzel günler
  beni görmeyecek onlar
  bari selam yollasınlar
  geberiyorum kederden.
  
  başladığım bugünkü gün
  yarıda kalabilirsin,
  geceye varmadan yahut
  çok büyük olabilirsin
  
  -nazım hikmet
  
  hadi şunu da dinleyin madem
• hep gelir aynı aşk,
  alır seni senden, sonra çekip gider sensiz.
• şiire bir gece bırakmak benimkisi,.
  kimi uyuyamaz dertleri derya gibi
  kimi utanmaz ve öylesine sevinçli
  kimi huzurun ormanında gecenin bilgesi.
  
  peki ya ne getirdin duygular diyarından,
  bu doymak bilmez kalbin ihtiyacından,
  dizginleri tutmaz hayvanların en yabanisinden,
  aklı öldürecek kadar sarhoş bir o kadarda yüzleşmiş sefaletinden.
  
  ben en çok nefretin yahnisini severim.
  o bir şeye ihtiyaç duymaz diğer zavallılar gibi
  bütün varoluştan kin duyar cehennemdeki şeytan gibi,
  ve ona yokluğu tattirmayin boğulursunuz dibi olmayan bir denizde gibi.
  
  az birazda sevebilmeli bu insanın kalbi,
  temizleyebilmeli nefreti, kustuğu bütün kini.
  aşkı duymali, yakıp kül ettiği onca şey gibi,
  yanmalı aşka, sarf ettiği eti ,kemiği gibi.
• yaslı yüreğimin utangaç itirafı:
  sizi sevmekte ölüyorum bayım.
  nilgün marmara
• bin nasihat gibi bu sancılı hasret
  miladını doldurur biter bir gün
  karanlık aydınlığa kavuşur elbet
  siz o gün bayramı kutlamayı görün
• dayanamam birden girsen
  güneş doğar gibi yavaş yavaş gel
  gelişin yıkım gibi olmamalı
  gelişin önceden belli olmalı.
  yağmurlara söyle geleceğin günü
  
  afşar timuçin
• ?
  bana kağıdı sevdiren kadın
  ya sen beni hiç sevemedin
  ya da ben kendimi kandırmaktan yılmadım
  almadım kalbinin ahını
  dahası neyse vermeye razıyım
  bir tutam papatya
  alplerin en tepesine çıkmak
  anne kokusu
  sana hissettiğim tüm sevginin dokusu
  deniz kızı
  yılmadan defterlerime dökülüyor gözlerin
  sokaklarında karşılaşmasak mısraların
  seni gözlerine bakarak dahi özlerim
  hayalimin tribülansı
  ecelimin yetişemeyen son ambulansı
  ölüm güzel şey
  tırtılın kelebeği sevmesi kadar ironik belki
  ölmeden sevdiğine kavuşamamak
  sevmek için ölmek
  sana dönmek için açtığım kozalar
  kelebeklerin ardısıra rengarenk kanatları
  belki milyar kere ölüyor insan içinde
  hiç birisi senin gülüşün kadar güzel kanatmadı
  anlatmadım
  bir kelimesini bile paylaşmadım
  benim olan papatyaları hala suluyorum
  öylesine duru
  ölesiye
  öldüresiye duru belki
  mutluluktan heykeltraşın olasım geliyor
  devrilen tüm taşların ardından beliresi kız
  mağaralardaki tüm resimler sensin
  ansiklopedilerin anlamı yok
  seni gördüğüm her kağıt
  ağıt belki bana
  tekrar dağıtmamın tek sebebi yine sensin heykeli
  bu ipte yürümek inançtan başka bişey değil
  yeterince gerildim
  hayır delirmedim
  seni sevdiğimin kelebekler kadar farkındayım
  ardındayım ama adımlarımı hissetmen olanaksız
  dayanağım sensin
  tersim döndüğü andan itibaren hafızamı kaybettim
  kelebek hayatımı sana içiyorum deniz kızı!
  bir tutam kahverengi ve kırmızı!
  mutsuzluktan mutlu oluyorum
  ırmak gibisin
  en hürriyetli şekilde akan
  bir çakıl taşı olup adım adım kalbine doluyorum
  önemim mi, tek başıma bir hiçim
  biçimim önemsiz
  dönem dönem alageyikler kemiriyor kalplerimizi
  çakıl kalbimi yontuyorlar
  önlem alamadan seni seviyorum
  kalbimin heykel traşı olmak
  seni çizmek
  seni yazmak
  kendi esir kuyunu kendim kazmak gibi
  ortada hiç bir neden yokken sana esirim
  kesirlerin matematikle bi alakası yok
  kalbimi ikiye bölmek istiyorum
  fransız ihtilalinin yaşadığı acı
  kaçı aşık olmuş
  nazım olmuş ve yolmuşum saçlarımı
  gözlerim dolmasına dolmuş
  taşlar ağlar mı deniz kızı
  kaya gibi durmak nedir bilirim
  senden öğrendim
  belki yarın delirmenin şerefine
  bugün de kelebekler bizi üzüyorlar
  sadece uçarak
  kaçarak nereye varacağız
  bi dereye dönüşmenin vakti geldi geçiyor
  durgun sularda yaşamak
  birlikte delirmek
  alageyiğin belirmesi tekrar
  belki birlikte yaşarız heykel olup
  sen ben kelebekler ve alageyik
  deniz mi
  deniz sensin
  henüz kızımın ismini koymadım
  sen hiç aşık oldun mu?
  ben oldum
  ölmekten yorulmayan bi heykeltraşım
  savaşta ölmedim
  kalbimde her gün kendi duygularımı gömüyorum
  aşk öyle sivri ki bazen
  durma söyle önemi yok
  gerçekten kanatıyor
  kanatlanmanın şerefine en renkli kelebek
  bir gün bir koza olursam eğer tekrar
  ölmeden kanatlanacağım günler gelecek
  sana susamıyorum
  yanındayken konuşmak su içmek gibi
  debisi henüz çok yüksek bi ırmak
  yılmak yok deniz kızı
  ölmek için sevmek
  beni unutma
  bu sokaklarda sana sarılmaya doyum yok
  oyun yok
  zamanı gelecek ve senin kollarına sarılacağım
  belki son kez
  belki on kez
  ne kelebekler biliyorlar
  ne de bir alageyik
  ne de ben kurtuldum bırakıyorum deyip
  hissediyorum çalan yine her zamanki teyip
  ben bu gece yine ölüyorum kelebek için
  bana artık bu hissi anlatmaktan vazgeçin
  iliklerime kadar çakıl oldum
  akıl dolmak benim işim olmadı
  dolmayan hüzünle hoşçakal deniz kızı
  gönül şarkısı
  tekrar ölmek üzere
  ansızın
  esenkal
• gün eksilmesin penceremden
  ne doğan güne hükmüm geçer,
  ne halden anlayan bulunur;
  ah aklımdan ölümüm geçer;
  sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur.
  ve gönül tanrısına der ki:
  - pervam yok verdiğin elemden;
  her mihnet kabulüm, yeter ki
  gün eksilmesin penceremden!
  
  cahit sıtkı tarancı
  bayılırım bu şiire.