hayat

• çocukken gizli gizli korku-gerilim filmleri izlediğim geceler geliyor bazen aklıma. türü çok sevsen bile esasında karakterlerin hiç birinin yerinde olmak istemez, izlediğin süre boyunca huzursuz hissedersin ama gecenin sonunda rahat yatağındasındır en nihayetinde. alt tarafı bir film olduğunun bilinciyle huzurla uykuya dalarsın, anne baban hemen içerdeki odada henüz yatmamıştır ve odana gelen sesleri saçma bir şekilde güven verir, yanındaki yatakta uyumakta olan kardeşin varlığı yalnız olmadığını hissettirir. gözlerini kaparsın ve o ürkünç dünyalar, trajik hayat hikayeleri, korkunç durumlar silinir gider bir anda. güvendesindir gerçekliğinde.
  
  büyükken aynı türde filmleri (gizlenmeye gerek kalmadan) izlediğimdeyse bitmelerini hiç istemiyorum artık. o dünyalarda yaşamayı bu gerçekliğe tercih ediyorum sanırım, çünkü hiçbir şey burası kadar korkunç olamaz. çünkü artık yalnız yaşadığın evin içinde o güven veren tıkırtılar duyulmuyor, yalnız yatağında uykuya dalmaya çalışırken varlığı ile emniyette olduğun hissini verecek birileri yok, korkunç ve kötü olan ekranın içinde değil dışarıda. gereksinim duyduğunda sığınacağın hiçbir liman kalmamış, güvendiğin bütün kaleler yıkılmış ve işin kötüsü küçükken yaptığın gibi gözlerini kapadığında kaçamıyorsun bu durumdan. alacakaranlık kuşağı'na hapsolmuşsun gibi. gerçekliğinde güven, huzur, mutluluk gibi hislere yer yok artık.
  
  bu kadar acımasız olabileceğini düşünmemiştim hiç. çok üzgünüm.