de vita et moribus iulii agricolae

• tacitus 'un bir eseridir.
  
  agricola, antik edebiyatın belki de en güzel biyografisidir. yüce duyguların etkili bir biçimde anlatılması bakımından lucretius ve vergilius'un erişebildiği bir güzellik ve derinlik taşır. özellikle karısının ve kendisinin, agricola' nın ölümünde yanında olamadıklarından yakınan cümle latincede yeni ve alışılmamış bir güçle doludur. agricola'da tacitus düzyazıya yeni ahenkler getirmesinden başka, olgunluk döneminin karakteristik niteliği olan kısa ve keskin deyimler kullanma ustalığını da başlatmıştır. üç dört bilinen kelimeye başka herhangi bir yazarın yapamayacağı kadar yoğun anlam koyabilmektedir. (bunlar, vergilius'un kısa ibarelerine, "yarım dize"lerine benzetilebilir. ancak vergilius'un sözlerinin altında -sanki gözyaşları yakınmış gibi- ağırbaşlı bir acıma duygusu vardır. oysa, tacitus'unkiler acıma yerine öfkeyle tutuşup yanar. {{5}} )
  
  kaynak:
  http://www.latince.net/tacitus.html
• tarihçi tacitusun kayınpederi için yazılmış bir eserdir. imparator domitianus tarafından öldürüldükten sonrası için tarihlenir eser. [britanya valisi olmasıyla alakalı aynı zamanda]
• tacitus'un germen kabileleri için ;
  "onlara göre beyin hiçbir zaman içkiliyken olduğu kadar serbest düşüncelere açık değildir ya da yeni düşünceler ortaya atmak için içkili olmak kadar iyi bir durum olamaz." dediği kitabıdır.
• (bkz: calgacus)
• okurken sürekli olarak: "acaba ne kadarı kayınpederi övme amaçlı?" diye düşündüğüm eser. gelgelelim tacitus ilgili eserde pek çok sefer agricola'un sinirli ya da öfkeli olabildiği ama bunları hak edenlere karşı olduğu, hak etmeyenlere karşı ise pardon filmindeki hakim gibi gözlerinin içi güler bir şekilde anlayışlı ve sevecen olduğunu yazmıştır. açıkçası ben burdan bunun aslının herifin sinir ve öfke abidesi gibi çatılmış kaşlarla milleti gerdiği emir yağdırdığına varıyorum mesela ve hiç de yanıldığımı düşünmüyorum.