hesabın var mı? giriş yap

  • din olmazsa insanları nasıl ölüme göndereceksin?

    edit: bir eleştiri değil bir soru sordum. herhangi bir iğneleme yapmadım veya gönderme. genelkurmay başkanının bir sözü ile 400bin kişi ölüme yürüyecek, bunu 1. dünya savaşı sırasında da yaşadık, kıbrıs harekatında da. bunun motivasyonu bizim ordumuz için şehitliktir.

  • adamımız ömer üründül 'ün "4 gol atmak dışında pek birşey yapmadı" şeklindeki eleştirisine maruz kalmıştır.

    bundan sonraki maçlarda kendisine, her maç 4-5 gol atması yanında en az 2 penaltı kurtarması, sakatlanan oyuncuları tedavi etmesi ve devre arasında da tribünleri eğlendirecek şovlar yapmasını öneriyorum ki ömer abisi performansını yeterli bulsun.

  • bir iddia. iddia sahiplerinin kim olduğu hakkında hiç bir fikrim yok, fakat bu sabah dükkanımı açarken kapımın önünde bulduğum zarfı açınca öğrendim ki lanete uğramışım.

    bu işin sonu nereye varacak?

    edit: öğretmen adamım ben sayın tebliğci pezevenkler, sizin lanet ellerinizle kullandığınız lanet oylar neticesinde oluşan lanet düzende öğretmenlik yapamadığım için içki satıyorum iyi de yapıyorum.

    edit2: destek mesajları için teşekkürler, görseldeki bilgileri değiştirmem, sansürlemem konusunda ciddi uyarılar aldım, gerekeni yapacağım.
    görsel

    edit3: güvenlik kamerası dolu etraf bilsem ki savcılık bu işin üstüne gidecek hemen şimdi gerekli şikayeti yapayım fakat bu başımı belaya sokmaktan başka bir işe yaramayacak, tek başına bu bile başka bir ülkeye iltica etmek için yeterli bir sebep.

  • --- alıntı ---
    hastane koridorlarının unutulmaz yüzü dilek tunca'nın hikayesi şu şekilde:
    hiç unutmuyorum, 1976 senesinin yazıydı. turizm işimle ilgili almanya’dan döndüğüm gün annem söyledi “seni ajanstan aradılar” diye. istanbul reklam ajansı’ydı, cağaloğlu’nda. şimdi kapandı tabii. hatta döndüğümün ertesi günü çekildi o fotoğraf. şişli’de yaşıyordum. babam subay emeklisi, annem ise terziydi.
    o dönem turizmciydim, aynı zamanda mankenlik yapıyordum. şimdiki kadar çok manken yoktu. biz 10-12 kişi kadardık. simla kantarcıoğlu, başak gürsoy, fatoş altınkum’lar filan. ertesi gün hemen gittim ajansa. yurtoğlu ilaç firması, hastanelere bir ‘sus pankartı’ yaptırmak istiyormuş. firma beni seçmiş. o zamanlar ‘kast ajansı’ diye bir şey de yoktu. reklam ajansları birbirine haber verirdi. bağlı olduğumuz bir ajans da yoktu. hepimiz birbirimizi tanırdık. ekspozisyonlara 1-2 kişi çıkardık. rozet konfeksiyon için hep beraber çektirdiğimiz fotoğraflarımız da vardır.
    20 küsurlu yaşlardaydım. gündüz çalışırken, 2 saatliğine gidiyorsun. bir tek katalog çekimleri art arda birkaç gün sürerdi. o da günde 2 saat, dediğim gibi. çalıştığım turizm şirketi harbiye’deydi, izin alıp giderdim.
    ‘bayan sus’tan önce de deterjan reklamları vardı. 4 sene oynadım. ‘bayan omo’ydum o zamanda. hayat, ses mecmuası’nda çıkardı fotoğrafları. reklam filmi de çekildi. hem de ilk renkli reklam filmiydi. çamaşırları asıyorum. ‘benim için önemli olan beyazlık’ diyorum.

    ‘bayan sus’ için ajansta bir sürü poz çektiler, sonra arasından da bildiğimiz pozu seçtiler. set normaldi. 2-3 kişiydik. “bir tek hastanelere koyacağız, sus işareti yapın” dediler. reklam ajansının müdürü, bir de kameramanlar vardı. elbiseyi de haseki hastanesi’nin başhemşiresinden ödünç almışlardı.
    ben hastanelere gittiğimde doktorlar ve hemşireler önce bir bakıyorlar bana, onlara her seferinde tanıdık geliyorum. yakın davranıyorlar. ilk kez karşılaşmışız aslında ama yıllarca fotoğrafıma bakmışlar, aşinalar bana. bu duruma çok gülüyorum. bir gün göz doktoruna gittim. kızcağız bana bakıp “yüzünüz hiç yabancı gelmiyor” dedi gülerek, halbuki tam arkasında benim hemşire pozum asılı. ben hiç çaktırmayıp gülüyorum, “olabilir tabii” diyorum. söylemiyorum da. çünkü gözüme makyaj fırçası batmıştı, canım yanıyor. çıktım oradan, sonradan kendi bulsun diye.
    genelde söylemem, o kadının ben olduğumu. bir keresinde anjiyo oluyordum, hastaneye birlikte gittiğim arkadaşım söylemiş doktorlara, bana gelip “aşkolsun niye söylemiyorsunuz o olduğunuzu?” dediler. “siz bir an evvel bitirin işinizi, oradaki benim işte!” dedim. hatta sonra beni özel odaya aldılar, çok hoşuma gitti. doktorlarla çaktırmadan da olsa samimi bir ilişkim var.
    almanya’da bir dişçi polikliniğine gittim, poliklinikte de bir türk varmış. odaya girdim, duvarda benim fotoğrafım asılı. “nereden buldunuz bu fotoğrafı?” dedim, doktor “aaa, ben onu çok seviyorum, bayılıyorum, âşığım o hanıma” dedi. ben kaldım. hiçbir şey söyleyemiyorum. bir baktı “yoksa siz misiniz?” dedi. “yok, o benim kardeşim” dedim. “hadi canım, kandırmayın. sizsiniz işte” dedi, güldük.

    sonra bir gün tekirdağ’a gidiyordum, seçim zamanıydı. bir otobüs gördüm. bir baktım, otobüsün bir yanında ecevit’in, diğer yanında benim fotoğrafım var. “ne alaka yahu!” diye düşündüm. kime sus diyorlar anlamadım hiç.
    ‘bayan sus’un ayrı bir yeri daha vardı, çünkü atatürk’ten sonra duvardan inmeyen fotoğraf benimkiydi. herkes geldi gitti, ben duvarda ‘bayan sus’ olarak kaldım.
    son zamanlarda da bir gazete sürekli benim fotoğrafımı kullanıyor. sanırım orada bir çalışan var bunu yapan. en son aziz yıldırım için koymuşlardı, “sus kimse duymasın” yazmışlar. öncesinde bir takıma söylüyorlardı “sus!” diye. önüne gelen o fotoğrafı kullanıyor!
    kurtlar vadisi de hep kullanıyor mesela. bir de arada zum yapıyorlar. çok enteresan geliyor bana, hâlâ o fotoğrafımı kullanıyor olmaları. nejat uygur’un bir dizisinde de hep vardı. ama en komiği metin akpınar’ın ‘hastane’ dizisindekiydi. “hastaneye giriyorsun, karşında bir kadın! hastalığını söyleyeceksin doktora, o sus deyince söyleyemiyorsun!” diyor. dizilerde, fotoğrafımın yanında
    o pozu veriyorlar. görünce kendimi, gülüyorum. şaşırıyor insan. anı işte. zaten oğlum da bir yerde gördüğü zaman bana hemen telefon açar; “kurtlar vadisi’ndesin, en başta hem de...” filan diye.
    oğlum ömür, ‘bayan sus’u çok beğenir. nerede görse hemen fotoğrafını çekip gönderir. o amerika’da yaşıyor, ben bodrum’da. 4 sene önce yerleştim bodrum’a, dinleniyorum. hemşire olmayı hiç istemedim, turizmci olmak istemiştim, oldum da. hem zaten beni kan tutar ki. ama herkes beni hemşire sanıyor...

    --- alıntı ---

  • türkiye’nin nasıl yönetildiğini gösteren basit örneklerden sadece bir tanesi.

    bir tarafta insanlar sadece para harcasın diye havalandırmanın sürekli içerdeki havayı çevirip çevirip verdiği avm’lere gitmek serbest iken;

    bu sıcaklarda püfür püfür deniz havasını alabileceğin sahiller yasaktır.
    pikniği yasakla , mangalı yasakla ama avm’ler açıkken sahilde yürümeyi neden yasaklıyorsun?

    işin en traji komik tarafı ise tuzla marina , pendik marina gibi sahil kenarına kurulan avm’lere gitmek serbest

    neyse ben daha bir şey demiyorum

  • astroloji ve astrolojiye dair her şeyden tiksininen biri olarak yeni tanıştığım insanlara karakterini anlamak adına burç sormak yerine favori hogwarts binalarını soruyorum. bence bunun kadar doğru bir karakter tahlili yok.

    şimdi bunlar genelleme elbette. ben öyle değilim diyebilirsiniz. ama bence öylesiniz. frp sınıflandırmasını sonradan ekledim. bunları da terchi etmediğinizi düşünüyor olabilirsiniz. ama bence ediyorsunuz.

    gryffindor: eğer tanıştığınız insan size favori binam gryffindor diyorsa o insanı pamuklara sarın. bu insanın sıradan olmakla hiçbir problemi yoktur. sıra dışı olmak için kendini abuk subuk sınıflara sokmaya uğraşmaz, karakterini belli ideolojilerle kısıtlama peşinde koşmaz. ne söylüyorsa odur. dürüsttür, samimidir. ancak biraz yersiz ve içini çok da dolduramadığı bir kahraman kompleksine sahip olabilir. dünyanın kendi çevresinde döndüğünü düşünüyordur fakat gerçek hayatta başkalarının hikayesinin figüranı olabilir. frp'lerde lawful good human/paladin seçer, fazla kurcalamaz fantastik evreni. böyle "düz insan" olması rahatsız edebilir ve sıkıcı olabilir zaman zaman.

    hufflepuff: bence hufflepuff'ım diyorlarsa bunlar mevcutta oldukları durumla çok barışık insanlardır, oldukları gibi mutludurlar. gryffindor'a benzer bu açıdan. fakat önemli bir farkı kendi sıradanlıklarını, hatta underachiever doğalarını gereğinden fazla içselleştirmişlerdir, yüksek hayaller peşinde koşmazlar. konfor alanlarından çıkıp kendilerini geliştirmekten çok uzakta kalmışlardır. iyi insan olmaya önem verirler ama iyi insan olmanın tek başına yeterli olmayacağını göz ardı ederler. ya da daha fazlasını yapabileceklerine inanmadıkları için buna inanmayı tercih ederler. frp'lerde halfling ya da gnom tercih ederler, support sınıfı olurlar, arkanızı kollarlar.

    ravenclaw: ravenclaw olduğunu düşünenler toplumun geri kalanından daha zeki, daha soğukkanlı, daha özel olduğuna inananlardır. bazıları gerçekten inandıkları kadar zekidir, bazıları görece daha zekidir ama bazıları da "ben sapyoseksüel seviyorum" diyen fakat dahi anlamındaki de'yi bile ayıramayan insan modelidir. özellikle üçüncü grup zeki olmaya ihtiyaç duyar çünkü onları toplumun gerisinden ayırabilecek başka başarıları yoktur, eldeki üç beyin hücresine sıkı sıkı tutunurlar. hangi grup olursa olsun zeki ve üstün olduklarına duydukları bu güven biraz yorabilir. sosyal açıdan çok yetenekli değillerdir. sosyal açıdan çok yetenekli olmayan kurgusal karakterlerin gizli deha olduğu kurgusal karakterleri kendileriyle özdeşleştirirler. sherlock dizisini severler. frp'lerde elf ya da yarı elf olurlar, sorcerer ve mage gibi üzerine düşünme gerektiren sınıfları seçerler.

    slytherin: bunlar şeker ötesi şekerdir ya. gerçekten hogwarts'a gitseler seçmen şapka "ben ama slytherin" demelerine fırsat bırakmadan alır hufflepuff'a koyar. ancak hufflepuff olanlar iyi insan olmayı içselleştirirken bunlar iyi insan doğalarından utanırlar. gerçek hayatta çok iyi, çok naif, sesleri çıkmayan insanlar oldukları için kötü olmanın fantezisini kurarlar. kötü olsalar belki daha havalı, daha güçlü olacaklarını düşünürler. değil ama. siz öyle de güzelsiniz. kendinizle barışın. bu insanlar breaking bad'deki walter white'ın hikayesinin de bir cautionary tale olduğunu pek anlayamayıp ona kötü olduktan sonra edindiği güç nedeniyle hayranlık duyabilirler. ya da star wars'ta dark side'a geçenlerin talihsizliklerine yapılan vurguları kaçırıp kırmızı ışın kılıcı fantezisi kurabilirler. "bu hayatta iyiliğimizden kaybediyoruz" yalanına inanırlar. halbuki bu yalanı terk edip gerçekten kaybetme nedenlerine odaklansalar kendilerini geliştirebilirler. frp'lerde orc ya da elf seçerler, rogue ya da warlock olurlar.

    harry potter sevmem: kendi biramı ödeyip masadan kalkıyorum bu durumda, pek sosyal açıdan tanımayadım. ama sıkıcı biridir büyük ihtimalle.