hesabın var mı? giriş yap

  • pahalı ürünleri almanın pek de bir mantığı yok. bir çoğumuz avm de kullanıyoruz. bu nedenle kolay katlanıp bagajda az yer kaplayanı seçmek daha doğru olur. baston tipi tercih edilebilir. bebemle sokakta ,parkta çok dolaşırım diyorsanız konforu düşünmek gerekir. fren mekanizması, kemeri iyi olsun kafi. sürerken konforlu olsun diyorsanız dolgu lastikli olanları tercih edebilirsiniz.

    bebek arabasını pahalı olanından seçeceğinize o bütçeyle araç içinde kullanacağınız bebek koltuklarında güvenliği yüksek olanları, isofix bağlantılı olanları seçin. ilk 2 yaşa kadar seçeceğiniz bebek koltuklarının sürüş istikametinin tersi yönde konumlandırılanlarını tercih edin. kazalarda boyun yaralanmalarında daha güvenlidir bu tip koltuklar.

    bir yakınınızdan eski bir bebek arabasını alabilme imkanınız varsa bunu mutlaka değerlendirin. böyle elden ele geçip gitsin.

  • spor yaparken saldırıya uğrayan bir kadının saldırıyı anlatırken "üzerimde kapüşonlu mont vardı ve her yerim kapalıydı" şeklinde bir açıklama yapması, daha doğrusu kendini böyle bir açıklama yapmak zorunda hissetmesi ne kadar acı verici bir şey lan. allah belanızı versin, memleketi getirdiğiniz hale bak.

  • paşanın elinde bir baston var ya hani fotografta, hah iste o baston... dedigim fotograf. anladin sen onu.

    başlık başa editi: ulan ne var da yazıp sonra siliyorsunuz afedersin. başlık başıma kalmış. hırtın biri gaziye laf ediyordu işte. caps veren yazarlar olmuş fotoğrafla ilgili, merak edenler baksın.

  • son zamanlarda izlediğim en ilham verici şeydi. başları iyi sonları kötü diyenlere bakmayın vasat diyebileceğiniz sadece 2 bölüm var ki onlar da aslında vasat değil, sadece üstü kapalı anlatım tercih edilmiş bölümler. netflix her ne kadar ''kapitalist'' bir şirket olsa da david fincher, tim miller gibi insanlara sanat yapabilecek alanlar açması alkışlanası. fincher'in de zaten bu yönde açıklamaları var, filmlerde artık sanatsal bi kaygı taşımanın zor olduğu, dizilerin bu boşluğu dolduracağına yönelik.

    bölüm bölüm değerlendirme yapacak olursak;

    --- spoiler ---

    birinci bölüm gerçekten suratınızda patlayarak açılıyor. böyle uzun serilerde ilk bölümden seyirciyi yakalamak çok zor iş. en iyi bölüm mü? bence değil ama seriye dair en merak uyandıran bölüm diyebiliriz.

    ikinci bölüm ile on birinci bölüm'ün temel mesajı aslında insanların nasıl evrildiğine dair. el kullanımının öneminin ve kritikliğinin altı çiziliyor. bunu, ikinci bölümde insanların en çok sevdiği hayvanlardan biri olan kedilere bir baş parmak vererek insanların kendi sonlarını hazırladıklarını belirterek yapıyorlar. bir şeyleri tutma hareketinin evrimdeki yerinin önemine değiniyorlar. insan yapımı robotların bölüm başından beri insanlarla dalga geçmesinin bedelini, bölüm sonunda kedicikler ödetiyor. kedi sevmekten yok olan bir dünyanın tasviri süper değil mi? düşmanınızın en büyük arzusu ve silahı kendini sevdirmesi. burada tabii olarak interneti kedilerin ele geçirmesi göndermesi de var.

    üçüncü bölüm, teknik olarak inanılmaz iyi bir bölüm her yerinden emek akıyor. motion capture teknolojisinden yararlanarak çekilen en iyi bölüm (motion capture yokmuş inanilmaz). stilizasyonu mükemmel.

    dördüncü bölümde amerikanın kolonileştirilmesine bi gönderme var, bu bölüm bence teknik olarak biraz arızalı, fps sorunları var. bir kaç sahnenin kare kare oynadığını hissediyorsunuz. god bless america bölümü diyebiliriz.

    beşinci bölümün çizimleri mükemmel hikaye olarak pek parlak olmasa da çizimleri ve kompozisyonu yetiyor.

    altıncı bölüm benim favorim. insanoğlunun hırsları, evrendeki yalnızlığı, tedirginliği bir yoğurtla bu kadar mı mükemmel anlatılır beş dakikalık bir sürede, şahane.

    yedinci bölüm bence, hikaye açısından en vurucu olan bölümlerden bir tanesi, teknik olarak en kusurlu bölüm aynı zamanda . simülasyon olan kadının suratı mükemmele yakınken, diğer karakterlerin suratı hiç iyi değil. özellikle erkeğin ağız ve göz çevresindeki mikro mimiklerin neredeyse hiçbiri yok. ancak insanın yalnız kaldığını fark ettiği anın şokunu o kadar güzel taşımış ki karnınıza tekmeyi vurup geçiyor.

    sekizinci bölüm bu serinin en çok okuma yapılabilecek ve benim en sevdiğim bölüm oldu. çindeki boxer ayaklanmasından, endüstiriyelleşmenin insanların ve doğanın ruhunu öldürmesine kadar uzanan, kendinizden farklı olanı dışlamanızın sizin de başkalarının farklısı olduğu gerçeğini değiştirmediğine varan mükemmel bir hikaye anlatımı var. steampunk çizimler, yaratılan atmosfer şahane.

    dokuzuncu bölüm izleyenler tarafından da pek tutulmayan bir bölüm olmuş imdb puanlarına bakınca, öncesindeki hikayenin ağırlığının altında biraz ezilmiş bence. bu hikayade karakterin kendisinin de söylediği gibi yaşadığınız yer fikirlerinizi değiştirmekten öte biçiminizi bile değiştirebiliyor. küçük bir köpek yavrusu atıklar içinde büyüdüğü zaman kocaman bir canavar oluyor. dünyaya yaptığımız eziyetler uzaya savrulmuyor, hepsinin bir sonucu olacak ve kirlettiğimiz evrenin şeklini alacağız diyor aslında.

    onuncu bölüm, evrendeki en güçlü predatör olan insanın kendisinden fiziksel olarak daha üstün bir yırtıcıyla karşılaştığında takınacağı tavrın ne olacağını düşündürtüyor. insanların bu anlamsız savaşına, hamaset edebiyatıyla başka bir türü bile dahil edebileceğini, propagandanın gücünün ne kadar evrensel olduğunun altını çizmiş. doğada özgürce yaşamak için dünyaya gelmiş çok güçlü bir predatör bile insan aklının kötülüğü ve organizeliği karşısında çaresiz kaldığı, shapeshifter olmasına rağmen ölü bedeninin yine dışlanmamak için insan formuna büründüğünün okuması da yapılabilir. kendini, ülkelerin birbiriyle olan savaşlarının manasızlığı içinde bulan anti militarist bir askeri konu alıyor özetle.

    on birinci bölüm, ikinci bölümle aynı matematikte. insanın orijin hikayesini anlatıyor. bir uzay üstünde uydu tamir etmekte olan bir astronotun uzay boşluğunun içinde sürüklenmekte olan minnacık bir parça ile hayatının tehlikeye düşmesi durumu aslında üstü çok kapalı bir şekilde insanın rassal bir şekilde dünyada var olduğunu anlatıyor. boşlukta sürüklenen o minicik parça insanoğlu ve ne kadar manidar, bir başka canlıya zarar veriyor. astronotun üstün iletişim imkanlarına rağmen, teknolojiye rağmen çaresiz kalıp, insanlığı ileriye taşıyan, zekasını geliştiren yegane organı, elleriyle hayatını kurtarması aşırı klas bir metafor olmuş.

    on ikinci bölüm, dünyanın hiçbir zaman şahane bir yer olmadığını alatıyor. pazarlamacılar, yani günümüz kapitalist düzenin avcıları geçmiş çağlardaki başka bir avcıya yakalanıyor. evrende her zaman bir av ve avcı vardı denilmek isteniyor. coca cola şişesi metaforu yine çok klasdı. ayrıca hikayenin durağanlığından galiba, seslere çok odaklandığımdan da olabilir foleyleri bana biraz kötü geldi.

    on üçüncü bölüm, bu bölümün yakın çekimleri live action bence, başrolde oynayan hanım ablamız handmaid's tale'de de oynuyor bu kadar birebir olması ürkütücü. bence burada biraz tinsel bir gönderme var, makineden bağımsız insanların ruh vermek istediği şeye ruh verebilmesi ya da ona ruh katabilmesi anlatılıyor. 2200 yılında robot insan ayrımının olmaması gerektiğini anlatan sjw filmi gibi, o zamanlarda böyle bir ayrım olursa ödülsüz dönmezdi kesin bu kısa film.

    on dördüncü bölüm, bu bölümü ben biraz tutucu buldum, tüm bölümlerin ilerici uslubuna karşılık. çok ağır konservatif mesajlar var bu bölümde, modern sanatlara da ufaktan bir gönderme yapılıyor gibi geldi bana. ''dünyanın neresine gidersen git illaki evim ve anamın dolması'' gibi bi hava uyandırdı bende. plot twist olarak çok enteresan gibi dursa da, gönderdiği mesajlar bana çok pozitif yansımadı. zima dediğimiz karakterin zenci olarak modellenmesi, zencilerin köle olması ve kölelikten kurtulduktan sonra dünyayı şekillendirebilecek insanlar olması* ama sonunda yine temizliğe geri dönmesi... aşırı wasp bi uslup olmuş bence. aslında amacı bunun tam tersini vermek, kaş yaparken göz çıkarmışlar. insanlığın; sadeliğin ve kendini rahatlatan şeylerin peşinde koşmasını ödevlemiş ki insan değil bu insanlaşmış bir robot, ''dünyanın sonunda bir bok yok evladım ben çok gezdim çok çizdim huzuru bulamadım en iyisi namaza dönün, gidin günah çıkarın'' diyor dolaylı yoldan bu film bize.

    on beşinci bölüm, bu bölüm ağzımda blade runner 2049 için çekilen animasyon filmlerin tadını bıraktı. böyle bir, iki bölüm daha olsaymış daha güzel olurmuş. bu bölümün olayı bence, seyirciyi ait olmadığı bir sınıfın tarafını tutmaya itmek. çaylak olan sayborgun gözlerinin masmavi ve kocaman olması, küçük bir fare türü canlıyı ezmemek için operasyonu tehlikeye atan başka bir sayborg, robot olmasına hatta sözleşmesinde yazmasına rağmen ölümden korkmak falan. bu sayborgların karşısında ise etten ve kemikten oluşan, öldümü gerçekten ölecek olan insanlar var. sadece siyah bir kamyon ile hırsızlık yapan sayborgların tarafına geçiyoruz, manipüle ediliyoruz yani.

    on altıncı bölüm, mary elizabeth winstead'ın doğal ve kilo almış hali bile ne kadar ortalama üstü dedirtiyor insana öncelikle. bu bölümde çoğu mib filminin sonunda yapılan gönderme yapılıyor aslında. ya biz başka varlıkların yaşadığı bir evrendeki yerdeki toz tanesiysek babında. zamanın göreceliliği ve tarihin tekerrür etmesi göndermeleri güzeldi. yani fikir olarak dünya tarihinin bir buzdolabının dondurucusundan anlatmak harika bir fikir. carl saganın'da altını çizdiği, insanlığın var oluşu evrenin oluşumuna bakınca göz kırpma süresi kadar olmasını iyi vermişler. bir gece bekleyip tekrar paleolitik döneme dönmesi falan çok iyiydi bu bağlamda.

    on yedinci bölüm, bu bölüm anlatmak istediğini dolandırmadan anlatmış, hitlerin başına ne gelirse gelsin yine bir savaş ve mücadele olacak ve yine o beğenmediğiniz kara düzen yenilecek. çünkü tarih her zaman kazananı haklı görüre getirmeye çalışmış bence.

    on sekizinci bölüm, muhteşem bir final, bi önceki bölümde de siyasi olarak hollywood film sektörünün doğal düşmanlarından birini ele almıştı, soğuk savaş dönemine laf sokmassa zaten olmazdı. dijital çizim olarak beni en çok tatmin eden bölüm bu oldu. hırslarına yenik düşmüş insanların dünyayı sürüklediği ve sürükleyeceği şeyleri gösteriyor. devletlerin, hükümetlerin, özellikle rusların kendi pozisyonlarını koruyabilmek için her şeyi örtbas edebileceğini, sscb'nin ne kadar insanlık dışı bir yapı olduğunu anlatmış bence. bölünerek bölgeyi tarayan askerlerin sovyetlerin içinde yaşayan topluluklar olduğunu varsayıyorum. ancak hangi milletten olursa olsun şerefli ve onurlu askerleri alkışlamamız gerektiğini de ödevliyor bize kendi çocuğunu gönderip cephede kalan askerle. ha bir de bazı sorunları çok deşmeyin daha da büyeyebilir diyor. finali de er ryan'ı kurtarmaktaki gibi uçak bombardımanıyla bitiyor ve izleyiciye beklediği katharsis yaşatılıyor. savaş filmi türünün aksine fazla duygu katmadan, çok monoton* ve düz bir bolum aslında.

    --- spoiler ---

    biraz uzun oldu, kısaca netflix'de izlediğim roma'dan sonra en iyi şeydi. muhakkak zaman ayırılıp izlenilmesi gereken bir eserler bütünü.

    edit: imla ve ufak eklemeler.

  • black mirror'ın 2. sezon 1. bölümünün ismidir.

    dizi, 2 yıllık bir aranın ardından be right back adlı bölümle devam etmiş ve bu sefer de yine insanlığı can alıcı bir noktadan vurmayı başarmıştır: “ölülerin farklı bir formatta diriltilmesi mümkün müdür?” sorusunu yönelten ve cevabını da bölüm içinde birçok bakış açısı ile birlikte sunan sarsıcı bir black mirror bölümü daha.

    “hemen döneceğim,” diyerek giden ash, sevgilisi martha tarafından beklenmekte fakat saatler ilerledikçe de geri dönmemektedir. bir trafik kazasında hayatını kaybettiğini anladığımız ash’in ani bir şekilde dünyaya gözlerini yummasını kabullenemeyen martha, içinde bulunduğu teknolojik imkanların birçok şeyi çözebildiği bir çağda farklı bir yönteme başvuracaktır.

    gelişmiş bir bilgisayar programı ile, ölen insanların tüm sosyal medya hesaplarındaki sesli, görüntülü ve yazılı tüm geçmişlerini belleğine alarak, yapay bir insan yaratılabilmektedir. telefon veya tablet gibi ekranlardan, yani kısaca bir “kara cam” aracılığıyla, sanki ash hiç ölmemişçesine onunla “iletişim kurmaya” başlayan martha, ilk zamanlarda bunu kabullenemese de, zamanla uyum sağlayacaktır.

    buraya kadar her şeyin normal olduğunu görüyoruz çünkü böyle bir programın yapılma ihtimali günümüzde çok da düşük sayılmaz. gelecekte karşımıza çıkmasına kesin gözüyle bakılmakta olan bu ilginç programın bir üst versiyonunda ise ölen insanların, insan formunda ama bir android/robot seviyesinde geri dönüşümü sağlanmaktadır.

    ash’in bir kopyası ile yaşamaya başlayan martha, adeta dış dünyaya kendisini kapatır ve o çok sevdiği eşiyle birlikte dolu dolu saatler geçirmeye başlar. o aslında ölmüştür fakat bunu kabullenemeyeceğini bilen martha, bir robot dahi olsa sevdiği adamla hayatına devam etmektedir. ilk zamanlar her şey iyidir, hoştur, ama zamanla martha da karşısındaki “şey”in gerçek bir insan olmadığının, ash olamadığının farkına varacaktır. bir süre hayatı eskisi gibi mutlu bir şekilde devam etse de, çöküş devri yakındır ve martha, bir daha asla ash gibi bir adama sahip olamayacağını acı bir şekilde tecrübe edecektir.

    öncekilere nazaran duygusal bir bölüm olduğunu söyleyebiliriz be right back’in. tabii ki bu etkiyi yaşatmasında güzel ve yetenekli aktris hayley atwell ve oldukça iyi bir aktör olan domhnall gleeson’ın payları yok değil. gerek martha’nın ash ile yazılı bir şekilde iletişime geçtiği anlarda, gerekse robot hali ile etkileşimde bulunduğu kısımlarda olsun, bölümün başından sonuna, tatlı hatıraların getirdiği acı duyguların hissedildiğini söylemek mümkün.

    çok sevdiğimiz ve ondan kopamayacağımızı düşündüğümüz insanlar öldükten sonra da onlarla iletişimimizi devam ettirmeli miyiz? devam eden iletişim nereye kadar sağlıklıdır? iletişime geçtiğimiz “şey” o sevdiğimiz insan mıdır gerçekten yoksa onun duygusuz, sevgisiz ve ruhsuz bir yansıması mı? bu tür soruları yanıtlamamızı bekleyen serinin senaristi charlie brooker, izleyicisine unutulmaz bir deneyim daha yaşatıyor.

  • kıyaslama;

    denize doğru > uzi'nin şimdiye dek yaptığı ve ölene kadar yapabileceği tüm şarkılar.

    ben bu adamı 25 sene önce de, iki ay önce de sahnede dinledim ve şunu söyleyebilirim ki enerjisinden gr eksilme yok adamın. dans eder, enstrüman çalar, dili vardır, yurt dışı görüsü muazzamdır ama her şeyden çok müzisyen kere müzisyendir. düşününce adamın 35 senelik sanat hayatında tek falsosu da yok.

    kendisi "kanka olunmak istenen ünlüler" listemin tepelerinde yer alan ender müzisyenlerdendir, hatta şimdi düşündüm de george michael ve david bowie ölünce en tepeye yerleşti sanırım.

    ömrü uzun olsun. herkesin de dediği üzere, yaptıkları nesiller sonra da elbet dinlenecektir.