hesabın var mı? giriş yap

  • fun facts:

    -dizinin ilk bölümlerinde nuri abi ramazan abi'ye(çiçek taksi) pay respects bazında "taksiciliği sizden öğrendik, büyüğümüzsünüz vs..." kelamları etmektedir. yine çiçek taksi dizisinde son bölümlere doğru ölmüş olan kazım abi ise başka bir isimle nuri abi'nin ortağı olarak durağın başına geçmektedir.

    -yine ilk bölümlerde komedi öğesi olarak durağa konuşlandırılan(bizimkiler'deki maşuk hesabı) konuşan papağan(parakit) "rosella" türüdür. hayır, rosella'lar gerçekte çok konuşkan papağanlar değillerdir. ancak çok güzel ıslık çalarlar. gri papağan veya macaw bulamamışlar herhalde.

    -osman aga' nın kızı dilek dizi boyunca türki cumhuriyetli çocuk, obayama, ve alp kırşan ile olan yaşanmışlıklarından sonra hayri(namı diğer fadıl fıdıllıoğlu'nun yaşlanmış ve kel hali) ile evlenmektedir. bizim gibi çekici olmayan erkeklere bir ümit ışığı olmuştur bu.

    -yine dizinin sonlara doğru olan bölümlerinde, ki tahminimce ara verdikten sonraki bölümlere denk gelir, sinan'ın kaynanası(evin esen vefat etti), seyit'in eşi gibi ana karakterler oyuncu değişikliğine uğramıştır.

    -dizi başta "şöför nebahat" teması üserine kurulmuştur. melek baysal bu ilk bölümlerde hem kel hem fodul; hem işe ihtiyacı olan ama durakta ona buna nasihat etmekten de geri kalmayan ukala şöfer abla rolünde oynamış ancak kendisinin diziden ayrılması ile jenerik müziğindeki "melahat ablaaaa" kısmı da değiştirilmiştir. şöför melahat teması "abandoned plot layn" olarak geçmişteki yerini almıştır.

    -yine ara verdikten sonraki yeni çekimlerde safiye'nin usman üzerine zengin koca arama çabası içine girmesi gibi karakter özelliklerinin dışında olan temalara da yer verilmiş, karakter arkları yara almıştır.

    -sabahları tv2'de dizinin tekrarları yer almakta olup evden çalışılan günlerde şugar şugar izlenmektedir.

  • halk ağır vergiler altında eziliyordu. kral çarlsın damadı salağın tekiydi. kral, damadın salak olduğunu herşey bittikten sonra anlayacaktı. damat aslında kötü bir adam değildi. sadece cenab-ı allah ona yeteri zekayı vermemişti. o da bu sebepten yeni yeni vergiler türetmenin peşindeydi. çarls ,"para gelsin de nereden gelirse gelsin" düşüncesindeydi. geçilmeyen köprülerden para alınıp, icilmeyen suların vergisi isteniyordu.
    kral sarayında gününü gün ederken, damadın bu uygulamaları halkı fazlasıyla bunalttı. damat en son çaya vergi getirince halk isyan etti. isyanı bastıramayan çarls, ingiltere ve fransyaya kaçmak istese de basarılı olamadı. isyancılar natingım düzlüklerinde çarls ve damadını yakalayıp, azına sctılar .

  • istenen özelliklerde sadece servis güzergahını tutturabildiğim ilan.
    ne güzel lan; sabah gider, akşam dönerim. gezinti olur benim için. evet.

  • miami de 300.000$ parayla bir villa alınıp, peşinden düşük kilometreli bir lamborghini huracan (200.000$) alınıp, miami beach civarında dondurmacı ya da küçük bir kafe işletmesini de 200.000$ paraya devir alınıp cebinde de 600.000$ para kalarak hayat kurabilirsin.

    tercih sizin tabi tarsus da güzel yerdir.

  • bir aydınlanma halidir ve bu hal başta kısa süreli bir yıkım getirse de sonradan yerini ‘’olsun lan, ben böyle iyiyim’’ demeye bırakıyor. en azından benim hayatımda böyle tezahür etti.

    bir arkadaşımla konuşuyoruz, diyor ki ‘’hatırlıyor musun hani erdal vardı, o da seninle aynı dönem mezun oldu. işte o sonra mimarlığın üstüne antropoloji okudu şu anda meksikada’da zapatistalarla ilgili araştırma yapıyor’’ mideme bir yumruk iniyor ama hala nefes alıyorum.

    başka gün okuldan birine rastlıyorum, ne var ne yok rutininden sonra, nerde çalışıyorsun soruları başlıyor. ben nihayet mesai saatleri insani, maaşı iyi bir işe girmişim, yıllarımı nasıl beş paraya ziyan ettiğimi anlatıyorum, o ‘’evet haklısın, ben de sonunda kendime geldim ve gelecek ay kanada’da sinema okumak için yola çıkıyorum’’diyor. ben buldumcuk olmuşken o bıkmış bile. yolunu çizmiş, hedefe nişan almış. ben hala aybaşına kaç gün kaldığını hesaplıyorum. o an sırtıma bir bıçak saplandı. zar zor çektim, yaşamaya devam ettim.

    en son da bir arkadaşın amerika’da bir üniversitede ders vermeye başladığını öğrendim. benden iki yaş küçük bu adam şu an orda ben de burada onun yazdığı makaleyi okuyorum. bir an kendimden geçmişim.

    ilk şoku atlattıktan sonra, durdum düşündüm. ne ki bu şimdi? tamam, onlar özel ama ben de harika punch yaparım mesela. içen cennete gider gelir. birkaç kişiyi gülmekten işetmişliğim vardır, hep anlatırlar. ne işe elimi atsam öyle veya böyle tamamlamışımdır. belki çok sıradan şeyler bunlar, belki benim gibi milyonlar var ama huzurluyum olduğum yerde.(sanırım hala prozacların etkisindeyim) canım istese ben de giderim*ama ben burada olmayı seçtim. sıradan insanlar ordusunun yıkılmaz bir neferiyim artık. mutfakta punch yapıyorum.

  • “benim asıl kimliğim yazarlık değildir. yarın belki bütün elyazmaları, notları, kütüphanemi terkederek ortalama bir kemancı olmaya çalışırım. fakat kemana da bağlı kalamam. yani bir insanın kendini yazar, öğrenci, genel müdür kimliği içine sıkıştırmasını ve bununla kıvanç duymasını anlayamıyorum. dünya o kadar büyük ve seçenekleri o kadar fazla ki keman çalmak bize zevk veriyorsa niye yazar olarak kalalım, bu dünyaya eğlenmeye geldik.”

    (bkz: e dergisi)