hesabın var mı? giriş yap

  • babam kitap vermemekten daha ilginç bir şey yapıyor. isteyen olduğunda hiç polemiğe girmeden kitabı veriyor. ama ertesi gün aynısından bir tane daha alıp kütüphanesine koyuyor. buna rağmen aynısından iki tane olan kitap yok kütüphanesinde.

  • ne zaman ki ödemem gereken miktar ...,20 olur, korkarım. cebimde de ...,25 lira oldu mu gör gerginliği...

    - para üstünü almayıp "üstü kalsın" desen "artize bak sanki para üstü de bir şey olsa bari..." denecek.
    - para üstünü beklemeden oradan uzaklaşsan kısa süre sonra "beyefendi para üstünü almadınız" diye çağırılacaksın.
    - para üstünü beklesen "ulan adama bak 5 kuruş için bekliyor ne açgözlü pinti adammış" denecek.

    siz en iyisi kart kullanın.

  • hep gülesim geliyor lan... böyle o normal hallerini, o kayseri pastırması-erzincan tulumu-cağ kebabı-misis ayranı-adana şalgamı tadındaki konuşmalarını duyduğum "anneminen babamın" arkadaşlarımla tanışırken kibarlaşmasını, adeta bakingım sarayından yıllık izne çıkmış iki asilzade moduna geçmelerini gördükçe hep gülesim geliyor. aslında bu tavır, sanırım biraz evlada duyulan sevginin, biraz da tanışılan çocuğun ailesine "anne babası da çok kibar insanlar" şeklinde bir mesaj gönderme kaygısının sonucu. bir açıdan şaşırmamak gerek belki de: sonuçta yeni tanışılan insanlarla, hepimiz böyle bir "resmi" eda ile konuşuyoruz. mamafih, anne-babada bu "resmi" eda daha bi' komik duruyor gibi. yakından bakalım:

    aile içi yaşamdan gündelik bir kesit:

    - anne halı saha maçına gidecem, formam nerde?

    - cehennemin dibinde... yeteri bilirseniz yeterin galan. her işe ben koşuyorum, usandım be...

    - baba bende bozuk yok ya...para verir misin maç için?

    - anne hizmetçi, baba uşak.. yiyin pezevenkler yiyin...

    ***

    anne babanın arkadaşla tanışma seramonisinden bir kesit:

    - anne bakın bu enver...

    - merhaba enver, nasılsın canım? annenler nasıl? bizim canip hep bahsederdi senden, tanışmak bugüne kısmetmiş... ne içersin enverciğim? pastayla çay güzel olur diye düşündüm ama?

    - baba, enver'ler de beşiktaşlı ailece...

    - ooo demek öyle enver'ciğim? muazzam bir duygu olsa gerek...

    ***

    tamam, bu "muazzam bir duygu olsa gerek" kısmını salladım... ama anlayın işte, bunun gibi böyle gündelik hayatta size söylendiğine pek şahit olmadığınız kibarlık şahikası şeyler... ne bileyim lan, bana komik geliyor valla...

  • guzel soru. japonya'da kuzeydeki daglik alanlar da yerlesime cok uygun olmadigi icin nufus belli bolgelere toplanmak zorunda. ozellikle tokyo-osaka arasinda hizli trenlerle (bkz: shinkansen) sadece uc saatte ulasimin saglandigi koridor ulkenin esas yerlesim bolgesi . en buyuk iki is, kultur, yasam merkezi olan tokyo ve osaka, ve onlarin arasinda kalan tum sehirler tam bir megalopolisornegi olusturuyor. japonlar iste buraya sigiyor. bu megalopolisi de icine alan daha buyuk kent koridorunun adi da tokaido koridoru; ulkenin dogusu ve batisini baglayan koridor.

    yasam tarzlarina gelirsek eger tokyo'da yani ulkenin merkezinde bile her yerde mustakil evler goruruz. ama bunlar bizim bildigimiz amerikan suburblarindaki dandik, tekduze evlere benzemez. tam aksi bunlar genellikle cok yogun yapilasma icerisinde olan ancak yine de son derece modern ve nevi sahsina munhasir konutlardir. mimarlar tarafindan kullanacak ailenin yasami goz onune alinarak tasarlanir.

    oyle bizdeki gibi mimarlar muteahhitlerin gorgusuzluklerine alet olmaz, ya da sadece zengin kesime calismaz. tam aksi halk icin calisirlar, oldukca kucuk ama islevsel ve estetik bir ev tasarlayabilmek cogu japon mimar icin bir gorev, bir sorumluluk gibi gorulur. muteahhit dedim bak bi urperti geldi.

    ısteee beleee romalilar. minnak japon kardeslerimize de burdan sevgiler.