dream theater

• bir an takip edilen entrylerim arasında bildirim görünce türkiye' ye tekrar geliyorlar sandım heyecanlanmıştım ne güzel :(
• rock müziği sanata dönüştüren amerikalı grup.
• eğer yeni bir genre'ya önderlik edecek olsalardı, bu kesinlikle karambol metal olurdu.
• ıstanbul konserlerini kaçırdığım için kendimi asla affetmeyeceğim. toprağa girene kadar dinlemeye devam
• metal muzigi kuru gurultu olmaktan cikarip sanat haline getiren grup.
• petrucci’ nin solo parçalarını da dinlemenizi tavsiye ederim.
• (bkz: john petrucci) abimiz yeni bir solo albüm çıkarmaya hazırlanıyor, sevenlerine duyrulur :)
  
  (bkz: #108291155)
  (bkz: terminal velocity)
• mangini kim amk , portnoy'un getir götürünü yapar anca. ayrıca portnoy dışında pek numarası olmayan müzik grubu. azalarak bitmeleri güzel, fakat dağılmak için grammy almayı beklerler ise zor, bir süre daha kafa sikmeye devam edecekler gibi duruyor.
• uyelerinin tamami (vokal haric) caldiklari enstrumanda virtuoz seviyesinde olan, yaptiklari muzik turunde en iyilerden biri olarak gosterilen amerikali (vokal haric) progressive metal grubu.
  
  alisik olmayanlar ya da ilk dinleyenler icin progressive rock/metal'in aksak ritimli, inisli cikisli dogasi geregi biraz karisik, gurultulu gelebilse de dinledikce sevilecek muzik yaparlar. dinleyicileri ve muzik piyasasinda sozu gecen muhtelif kisiler bu muzigi kimi zaman matematige de benzetebilir. bu benzetme, haklarinda yapilan bazi akademik calismalara da "progressive/math metal" bahsiyle yansimistir. en cok ilham aldiklari gruplardan biri olan rush'in yaptigi turun kimi zaman math rock olarak ifade edilmesi de bu bilgiyle paralellik gosterir. ilgili link:
  [https://diginole.lib.fsu.edu/…0/datastream/pdf/view https://diginole.lib.fsu.edu/…0/datastream/pdf/view]
  
  ilk isimleri majesty'dir, sonradan dream theater olarak degistirilmis. bu isim degisikliginden sonra majesty'yi ters cevirip ytsejam yapmis, bunu da bir sarkiya isim olarak vermislerdir. ayrica portnoy'un yapim sirketinin ismi de ytsejam records'dur.
  su anda kullandiklari grup sembolu de "majesty symbol" olarak adlandirilir. simge kendine has ve orijinal olarak gorunse de esasen iskocya kralicesi mary'nin armasindan esinlendikleri(!) iddia ediliyor. bu konuyla ilgili cok somut bir kaynak yok. grubun ilk vokalisti ((bkz: charlie dominici)) de sembolu, kendi soyadinin tum harflerini barindiracak sekilde tasarladigini soyluyormus.
  
  [https://dreamtheater.club/…at-is-the-symbol-dt-use/ https://dreamtheater.club/…at-is-the-symbol-dt-use/]
  
  yaptiklari muzikte yes, rush, iron maiden ve metallica gibi gruplardan esinlenmis/etkilenmisler. zaten ortaya cikan muzikte tum bu gruplardan birer tutam bulabilirsiniz. albumlerinde bu gruplardan cover da yaparlar. hatta metallica - master of puppets'i bastan sona coverlamis ve bunu official bootleg album olarak cikarmislar.
  
  muziklerinden ornek dinlemek isteyenler learning to live, erotomania ve a change of seasons ile baslayip gunumuze dogru gelebilir. bu parcalar biraz daha progressive metal ile heavy metal unsurlarinin dengeli oldugu parcalar. album bazinda heavy-progressive stil analizini yukarida linki bulunan calismanin 17. sayfasinda bulabilirsiniz (sadece 2007'ye kadar mevcut).
  
  baladlari cogu metal/rock grubunda oldugu gibi harikadir. ornek olarak: another day, the silent man, wait for sleep ve hollow years (live at budokan albumundeki versiyonu).
  
  ayrica gitar solosu meraklilarina (ki dream theater muziginde agirligi fazladir) petrucci'nin ustaligi ve gitara kattigi hissi gormeleri adina suraya bakmalarini oneririm: [https://www.youtube.com/watch?v=qpn-3e-yncu https://www.youtube.com/watch?v=qpn-3e-yncu]
• bu grubun şu anki vokalistleri james labrie ilgili hikayesini yazacağım. bu hikaye birinci elden grubun 90 ile 94 yılları arasında hem yakın arkadaşı konumunda (özellikle mike portnoy ile) olan ve zamanında barlarda çıkmasını ve tanınınmasını sağlayan arkadaş ekolünden gelen bir menajerden öğrenerek yazıyorum. (hoş bu bağlantı için de arada bir arkadaş vardı ama olsun.)
  
  özet tutarak başlamak istiyorum, çünkü olayın başlangıcı dream theater sevenlerinin bildiği bir hikaye.
  
  charlie dominici gruptan çıkarılıyor. efendi bir adam olmasına rağmen grubun niteliklerini karşılamıyor ve canlı performanslar verimsiz geçiyor. yollar ayrılıyor. gruptan çıktıktan sonra tabii biz dinleyecilere yansımayan uzun süreler boyunca 200'den fazla vokal deneniyor.
  
  bunlardan bizim bildiklerimiz; chris collins, john arch, chris cintron, steve stone ve john hendricks. özellikle bu vokallere ortak olarak to live forever şarkısını seslendirtiliyor.
  
  son olarak ise, john petrucci'nin yakın arkadaşlarından birinin aracılığıyla hızlı bir şekilde kanada'da winter rose grubunda vokal olan james labrie'nin kayıtları geliyor. olay burada başlıyor zaten. grup charlie dominici sonrası geoff tate gibi bir tenor vokal arıyor, james labrie kayıtları grupta herkesi etkiliyor lakin john petrucci'ye göre vokaller biraz fazla chessy ve glam. zaten james labrie'nin gönderilen kayıtları winter rose grubuyla yaptıkları glam rock şarkıları. bu noktada grupta özellikle mike portnoy ile john petrucci arasında bir düşünce ve karar savaşı çıkıyor. mike portnoy deyim yerinde aşık oluyor james'in sesine, john ise karamsar. james labrie birebir görüşme için çağrılıyor, birkaç şarkı stüdyoda kayıt ediliyor, (to live forever, take the time, learning to live) ve herkes büyülünerek direkt başka bir vokale zaman harcanmadan kabul ediliyor gruba. gruba girişinin ana mimarı tamamen mike portnoy.
  
  hikayenin en ironik tarafları da buraları zaten. gruba girdiğinden itibaren mike portnoy ile james labrie resmen aşık bir çift gibi takılıyor. mike resmen gösterdiği performanslardan ötürü james'e tapıyor. bu ortak arkadaşın deyimine göre, yediği içtiği ayrı gitmeyen toplamda 2-3 senelik zaman geçiyor. yine bu ortak arkadaşın deyimiyle, konser öncesi, konser sonrası, aileler arası takılmalarda james ve mike hiç kopmuyormuş.
  
  ve elbette dünya müzik tarihindeki en kötü, en hazin anlardan biri. 94 yılının sonu, james labrie tatilinde yediği bir besin sonrası geçirdiği boğaz enfeksiyonu ve ses tellerinin zarar görmesi sebebiyle sesinin niteliğini büyük ölçüde kaybetmiştir. bu olay dream theater müzik tarihinin dönüm noktalarından biridir.
  
  birkaç röportajda belki okuyanlarınız olmuştur, özellikle james labrie ile olanlarda. james bu kazayı geçiriyor. sonrasında birçok doktora gözüküyor, tüm grup üyeleri onu bu rahatsızlığı esnasında takip ediyor doktor doktor. neden? çünkü yapacakları turneler ve dolayısıyla paralar bu iyileşmeye bağlı. doktorlar en az 6 ay ile 1 yıl arasında sesini hiç kullanmama şartı koymasına rağmen özellikle ayarlanmış olan asya turnesi ve sonrasında çıkacak olan dvd'lerden olan "awake in japan" konserlerinde görüldüğü üzere james'in sesi inanılmaz kırılgan ve çoğu yerde sesi çatlıyor. doktorların tüm tavsiyelerine rağmen james en sevdiği dostu mike portnoy'un isteklerini kırmamak için koca turneye çıkıyor. sonraki röportajlardan öğreniyoruz ki, john myung ve petrucci bu turneleri ertelemek istemişler. o dönemler ve 2010'lara kadar grubun tüm setlist, turne programlarını da düzenleyen adam mike portnoy elbette. grubun yeni yeni şahlandığı 92-94 zamanlarında koskoca asya turnesini reddetmek herhalde dream theater için büyük bir kayıp olacaktı ticari açıdan düşünecek olunursa.
  
  lakin bu turneler sonrası 96 yılına kadar ki sürece kadar james labrie sesinin kontrolünü iyice kaybediyor ve sesi daha da inceliyor. awake albümü vokalleri ile falling into infinity albümü vokalleri arasındaki farkı dinleyenler anlayacaktır. bu vokal farklılığı tarz değiştirme isteği değil, james labrie'nin o zamanki vokal durumuna ayak uydurmakla alakalı bir durum.
  
  o dönem konuşulanlara göre bile, fii albümü öncesi mike portnoy kariyerlerinin ilk dönemlerinde james labrie'yi gruptan çıkartmak için grubuyla konuşmuş bile .o arasından su sızmadığı, vokallerine taptığı ve ticari gelir uğruna hasta bir şekilde turneye zorladığı arkadaşını gruptan çıkarmak istedi. diğer grup üyelerinin engelleri ile karşılaştı elbette. çünkü james labrie 91 yılından itibaren grubunun yükselişinin ana nedenlerinden biriydi. images and words ve awake albümlerinin stüdyo vokalleri ve canlı performanslar o dönemin en sükse getiren işlerinden biri olmuştu. grup genel olarak tüm talihsizliklere rağmen james labrie'nin vokaline tutunmaya devam etti. john petrucci'nin bir röportajında söylediği gibi, "en iyi vokal midir, göreceli ama bizim için en iyisi olduğu kesin."
  
  bir şekilde falling into infinity ve scenes from a memory albümleri atlatılıyor. fii albümü kariyerde bir düşüşe sebebiyet verse de, sfam albümü gruba tekrar ivme kazandırıyor. burada belirtmek gerekir ki, james labrie scenes from a memory turnesinde yine bir boğaz problemi yaşıyor kore'de. zaten sonrasında 1 yıl kadar uzun süre grup bir inzivaya çekiliyor.
  
  sonrasında 2002 yılında, six degrees of inner turbulance albümü geliyor. yine progresif müzik camiasından takdir toplayan bir albüm oluyor. albümü destekleyen turnenin tam ortasında mike portnoy yine james labrie'yi kovmak istiyor. bu sefer kovmak kelimesini kullanıyorum çünkü gerçekten bu sefer ortalık biraz karışıyor. portnoy gruptaki forsunu kullanarak iyice james labrie dışlayıcı eylemlerde bulunuyor. olayın petrucci tarafından toparlandığı söyleniyor. grubun bu dönemde yaşadığı karmaşanın farklı bir detayı, grubun yakın bir tanıdığı ve fanı olan rick wilson tarafından yazılan grubun biyografi "lifting shadows" kitabında da anlatılıyor.
  
  sonrasında sanırım sular biraz daha duruluyor ki, ardından çok da fazla harala gürele olmadan train of thought, octavarium, systematic chaos ve black clouds and silver linnings albümleri geliyor.
  
  sonrası malum, mike portnoy gruptan ayrılıyor. gruptan ayrıldıktan sonraki özellikle 5 sene içerisinde hem kendisini rezil ediyor, hem de eski grup arkadaşlarını. özelikle hedefinde elbette james labrie var. nasıl bir kinse bu artık bitmiyor. kendi resmi sitesinden james labrie başlıklı tüm girdileri kaldırıyor. verdiği röportajlarda onu aşağılayıcı söylemlerde bulunuyor...vs.
  
  en son james labrie 2019 senesinde verdiği bir röportajda, özellikle 96 senesinden itibaren mike portnoy tarafından mental baskıya maruz kaldığını açık açık söylüyor. gruptan kendi isteğiyla çıkmak istediğini, myung ve petrucci tarafından engellendiğini, uzun süreler sadece konser ve albüm kayıtları dışında portnoy ile asla konuşmadıklarını. 2002 yılına kadar psikolojik destek aldığını ve 2002 dönemine kadar birkaç kez daha gruptan çıkmak istediğini dillendirmiş.
  
  bence bu adamın yaşadığı şeyler gerçekten travmatik. adamın 90'lı yılların ilk yarısındaki konser performanslarını izliyorsun. bunu söyleyen, icra eden insan olamaz diyorsun. sonra bir besin yüzünden sesini kaybediyorsun. tamam ondan sonra da harika performansları var ama eskisi gibi değil işte. bu adam kendi grubu uğruna yıllar boyunca yolda kalmamak için ses tekniğini bilmem kaç kez değiştiriyor.
  
  ve sen gruba katıldığından andan itibaren yol arkadaşım dediğin, yediğin içtiğin ayrı gitmeyen insan tarafından bu tür mental baskılara maruz kalıyorsun. mike portnoy'un zaten sosyal medyada çizdiği profilden ne leş bir adam olduğu belli de, yine de bazı şeyler çok yaralıyıcı.
  
  91 yılında grup arkadaşlarını james labrie vokal olsun diye ikna edip, dost olan portnoy'dan, arkadaşı rahatsızlanınca ona ticari kazancı için zaman tanımayan, istediği vokale bürününce de defalarca gruptan kovmak isteyen portnoy'a harika bir evrim.
  
  ben, tüm talihsizliklere rağmen james labrie gibi tınısı eşsiz bir vokale sahip olduğumuz için şanslı olduğumuzu düşünüyorum. evet, eski performansı yok. hem yaşından dolayı (ses organik bir enstrümandır, zamanla verimi düşer) hem de dream theater vokallerinin zorluğundan dolayı ayak uydurmakta zorlansa da ben sesini çok seviyorum. en iyi vokal midir bilemem ama dream theater melodilerine en iyi hayat veren vokal olduğu açık.