• iş çıkışlarındaki rezil manzara.

    her gün her görmemde bir kez daha içimi çekiyorum bu şehirde yaşamaktan*.

    ağzına kadar sıkışık durgun yollar, kaldırımda farklı hızlarda ilerleyen suratı beş karış insan yığınları, bangır bangır sesle kendine yol arayan ambulans, ağzına kadar sıkışık otobüsler, hiçkimsenin umurunda olmayan trafik ışıkları ve tam da şu entry'i yazarken "elli kuruş var mı?" diye soran ve "yok!" diye sert çıkışıp yol verdiğim tinerci.

    istanbul artık bu. her şey var ama hiçbir şey yok. o kadar yok ki!
  • hollywood filmlerindeki mahşer günü tasviri. ama bizde yapılmışı var. dünyaya göktaşı çarpmasına da gerek yok.

    (bkz: come to turkey we've got cookies)
  • bugün 4-5 kere yaşadığım manzara. “açın da gitsin şu ambulans” desek de yük indirip bindiren, karşıdan karşıya geçmeyi sürdüren, açmayıp “öndeki açsın” diye bekleyenler yüzünden kulak ıstırabı haline gelmiştir. allah ambulans. bekleyenlere sabır versin, şifa versin
hesabın var mı? giriş yap