28 nisan olayları

• cahit külebi'nin bir şiirinde ses olup söze dönüşüp çığlık gibi bir belge olmuştur.
  
  28 nisan
  
  gökyüzü öyle mavi,
  minareler öyle inceydi, öyle aktı.
  anne gibiydi ilkyaz güneşi
  nerdeyse insanları okşıyacaktı.
  
  anne gibiydi, ılıktı, ılımandı
  saçları uçurmıya hazır rüzgar.
  delikanlılar andızlara benziyordu,
  bahar laleleri gibiydi kızlar.
  
  kıpırdamaktaydı tohumlar toprakta,
  çimenler yeşermekte, çağlalar büyümekteydi yavaş yavaş
  erguvan kokuları geliyordu boğazdan
  vapur düdükleri, deniz yosunlarıyla sarmaş dolaş.
  
  öyleyi ama ne güneş okşar,
  ne rüzgar uöururdu saçları.
  siren sesleri deliceydi, umutsuzdu,
  umutsuzdu kent, umutsuzdu çocuklar.
  
  birşey düğümlenmişti gırtlaklarında
  nisan yağmuru gibi kirpiklerinde damlalar vardı.
  yaşamak güzeldi ama insan gibi
  yaşamadıktan sonra neye yarardı.
  
  neye yarardı sabahlara kadar
  kör ışıklar altında oturup çalışmak.
  neye yarardı bilim, neye yarardı tüze,
  neye yarardı eşit olmadıktan sonra aşk.
  
  neye yarardı başaklar gibi
  ilkyaz günlerinde hayal kurmak.
  neye yarardı umut, neye yarardı sevi
  neye yarardı sabahlara kadar çalışmak.
  
  özgürlük diye bağırıyorlardı
  minareler, kümbetler titriyordu damar damar.
  gırtlaklardaki düğüm çözülüyordu
  çınlatıyordu dört yanı türküler, naralar.
  
  çınlatıyordu istanbul'u duman duman
  dalgalar gibi, dağlar gibi
  çırpınan çocuk göğüslerinde
  bütün türkiye özgürdü şimdi.
  
  birden güneş kayboldu korkusundan,
  aldı başını gitti rüzgar,gelmez oldu erguvan kokuları,
  birden öbür yana savruldular ağaçlar.
  
  karaydı motor sesleri, gölgeler kapkara
  birden dolup yaştı meydanlar.
  kılıçlar uzundular, sopalar uzun,
  namlular genişti, karaydı kuyular kadar.
  
  ah kader, beklenmedik yolcu!
  sen hep ters zamanda gelirsin.
  umut isteriz, özgürlük isteriz yüz yıldan beri
  geçer karşıya dikilirsin.
  
  ah kader beklenmeden gelirsin
  bir yanda kılıçlar, sopalar, kara namlular
  bir yanda özgürlük diye, onur diye
  açılmış tertemiz avuçlar var.
  
  bir yandan bilim, çalışma, inanç
  türküsü söyliyen dudaklar var.
  bir yanda kahpelik, kalleşlik
  küfürler, tekmeler, kurşunlar var.
  
  durdu iki yaka, bir an durdu,
  hayvanlar bile gitmedi üstlerine.
  birden kara gölgeler uludu,göğüslerine.
  
  yaşamaya son kurşuna kadar!
  son kurşun akadar bilime.
  tüzeye son kurşuna kadar!
  son kurşuna kadar en güzele, en iyiye.
  
  bayrak gibi saçlar darmadağın
  kız mı, erkek mi belli değildiler,
  kanrevan içinde, ter içinde
  özgürlük istiyenler devrildiler.
  
  sonra herşey sustu, meydan sustu
  sustu özgürlük diye inliyenler.
  minareler, güvercinler, lambalar ağladı bütün gece
  beyazıt meydanında gördü gidebilenler.
  son kurşuna kadar boşalttı