sivas katliamı

• “...
  bundan on dort yil once insanlar bu otelin icinde diri diri yandilar, cogu yukselen dumandan kacmak icin cati katina koştu ama vahşetin kara dumani hepsini orada bogdu. cansiz insan govdeleri o son katta yandi. ben, genc bir muhabir olarak turkiyede herşeyin degişecegini, bu olayin asla unutulmayacagini saniyordum. cocukluk...
  
  aradan on dort yil gecti. şimdi ogutcu, odalardan o izleri nasil sildiklerini anlatiyor uzun uzun. o ‘yangindan’ kalan tek şeyi gosteriyor: mika bir duvar saati.
  
  bir tarafta insanlar acilarinin yok sayilmasina, turkiye tarihindeki en vahşi katliamin olmamiş gibi yapilmasina kiziyor, diger tarafta bu acinin altindan bir otel ile bir kebapci kalkmaya calişiyor.
  
  otelin lobisinde erdal inonunun madimak oteline geldiginde cektirdigi fotograf duruyor. ogutcunun gosterdigi saat calişmaya devam ediyor. zaman kendiliginden yuzleştirmiyor insanlari olup bitenlerle. ve ben on dort yil sonra artik biliyorum:
  bu ulke utanclarindan ve acilarindan kaca kaca hep ayni acilara ve utanclara yakalaniyor. her seferinde daha buyuklerine...
  
  insanlarinin acisina yeterince saygi duymadigi icin bir muze kurmayi beceremeyen muktedirler, on dort yildir bu acinin gormezlerse ortadan kalkacagini sananlar, her yil daha kalabalik ve daha gergin gecen anma gosterileri... bu ulkenin acilari, olu cocuklari nereye akiyor?
  bir otel lobisine mi? bir kebapci mutfagina mi?
  
  o acinin hâlâ orada durdugunu kabul etmedikce sivas hem yananlardan oluyor, hem yakanlardan. ve aslinda herkes bunu icinin bir yerinde biliyor. ‘madimak oteli ne tarafta?’ diye sordugunuzda hepsinin yuzu buruluyor...
  ...”
  
  (‘yuzlesmedikce yanar sivas!’, ece temelkuran, http://www.milliyet.com.tr/…2/yazar/temelkuran.html)