casablanca

• umberto eco'ya gore, daha postmodernin adi bile gecmezken postmodern olmayi basarmis bir film. basyapit olmasinin nedeni, kliseleri bol miktarda kullanmasindadir. filmi izlemeyenler bile bilirler "play it again sam" olayini, iste bu yuzden kult filmler arasina girmeyi basarmistir. filmin diger bir ozelligi, ideolojik olmadigini iddia etmesi.
  bence filmin en carpici yani, filmdeki bekleyis sureci. sonu belli olmayan, insani monotonluga itercesine uzun, fakat hep diken uzerinde tutan gerilimli bekleyis...yollari casablancaya dusmek zorunda kalmis bir avuc konuk, gecici mekanlarina alisip alismama arasinda bocaliyorlar ve ayni rutini tekrarlarken geleceklerini hayal ediyorlar. godot'yu beklemek gibi bir sey bu! ingrid bergmanin, hangi erkegi sececegini filmin sonuna kadar bilmeyisi olayi cok gercekci kilmis; en son sahnedeki bakisi ise unutulmaz!