boşanmak

• 1 yıl önce bugün saat 10'daydı duruşma. evleri önceden ayırmamıza, onsuz yaşamaya alışmaya başlamasam bile o gece uyku tutmadığı için erkenden kalktım. yürüyerek adliyeye gittim o gelmemişti daha. oturdum 5 dakika sonra o geldi yanıma oturdu. hiçbir şey demedi, demedim. ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. sonra kalktı yanımdan. 2 saate kadar diğer davaları bekledik. çıkanları inceledim. kimisi oh be diyordu, kimisi sinirli, kimisi öfkeli. kimisi avukatlarıyla konuşuyorlardı. bence evlenmeden önce gidip görülmesi gereken bir yer. neler yaşandı acaba o evliliklerde? bize sıra geldi isimlerimiz okundu. girdik hakim dilekçeyi okudu ikimize de sordu "boşanmak istiyor musunuz?" diye "evet" dedik. "mal talep etmiyor musun?" diye sordu bana hayır dedim bir daha sordu içimden uzatma diyorum hakime çünkü ağlamamak için zor tutuyorum kendimi. kimsenin yüzüne bakmıyorum, görsünler istemiyorum. hayır diyorum ve imzaları atıyoruz, çıkıyoruz. 10 dakika... merdivenlerden inerken elini kaldırıyo sadece gözleri yaşlı hiçbir şey demiyor. kafamı sallıyorum ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. ayrı kapılardan çıkıp gidiyoruz. ve bir daha görmüyorum aynı şehirde olmamıza rağmen görmüyorum.
  
  bu kadar kolay biten bir evliliği zor atlattım, severek boşanmak diye bir şey de varmış. yine de ne olursa olsun çirkinleşmemek için uğraşan insanları sevin. anlaşır ya da anlaşamazsınız bu çok normal ama o mahkeme koridorunda görüyorsunuz birbirine bağıranlar, sevinenler, öfkelenenler. sessizce çekip gidecek kadar saygıyı yitirmeyecek insanlar sevin.
  
  edit: geçen sene bu entry yazmıştım, paylaşmamış kenarda tutmuştum. şimdi düşünüyorum da ne kadar iyi niyetliymişim. beni en zor anımda terk eden bi adamı hiç zorlamamıştım nafaka, tazminat ya da boşanma konusunda. sonrasında ise ağzımı açıp tek bir kelime bile anlatmamıştım insanlara ama geçenlerde ortak arkadaşların onun benim hakkımda başkalarına "psikolojik sorunları vardı o yüzden boşandım" dediğini söylediler. evet bunu 2 sene sonra öğrendim çünkü ilgilenmiyordum onunla, ortak arkadaşları da tesadüfen öğrendim. hamileyken bebeğini kaybetmiş bir insan olarak evet o zamanlar psikolojik olarak kötüydüm doğru ama bunu boşanma sebebi olarak anlatması aslında ne kadar karaktersiz bir insan olduğunu gösteriyor ama ben hâlâ saf gibi iyi niyetimle geçen sene neler yazmışım. bu da bana ders olsun, bu entry kenarda da durmasın ki gördükçe hatırlayayım.