ibrahim bin ethem

• yunus emre'nin,
  
  hor bakma sen toprağa
  toprakta neler yatur
  kani bunca evliya
  yüzbin peygamber yatur
  
  iğnesin suya atan
  balıklara getirten
  tacın tahtın terk eden
  ibrahim ethem yatur,
  
  diyerek yad ettiği hak aşığı.
  
  etrafına insanların toplandığını gördükçe "şöhrette afet vardır, şöhretten kurtulmak için sultanlığı bıraktık, lakin insanlar bu sefer de "veli" diyerek bizi işaret eder oldular. ey müraî ibrahim ethem ! gayen yine şöhretmiş" diyerek hıçkırıklara boğulan yanık gönüllü derviş...
  
  belh'ten çıkar, yayan düşer yollara... dağlar tepeler aşar, çölleri geçer. nihayet ulaşır mekke-i mükerreme'ye. bitkindir. ama mahçup bir şekilde yaklaşır kabe'ye. secdeye kapanır, gözyaşlarıyla asırlar boyunca müminlerin dillerinde yer alacak o duasını yapar:
  
  "allahım, âsi kulun kapına geldi,
  günahlarını ikrar ederek sana sesleniyor
  eğer mağfiret buyurursan ki bu senin fazlındandır,
  lakin kapından kovarsan senden başka kim merhamet eder rabbim!"
  
  merak edenler için bu yakarışın aslı:
  
  ilâhî, abduke'l-'âsî etâkâ
  mukırran bi'z-zünûbi ve kad de'âkâ
  fe in tağfir fe ente ehlün lizâkâ
  ve in tetrud fe men yerham sivâkâ !