kahvehane

• bundan yıllar önce, daha neyin ne olduğunu sadece izlemekle çözmeye çalıştığım, milletin beni ufaklık diye sevdiği dönemlerde müdavimi olduğum yer.
  
  bir ev sahibimiz vardı, adı ismail amca. neden dede dememişim ona bilmiyorum, daha özel olurdu sanki.zabıta emeklisi ismail amca, gündöndü tarlasından döndükten sonra ,tutar elimden kahvehaneye götürürdü beni.otururdum bir köşeye ,sandalyeden ayaklarımı sallayarak, okey taşlarının arasından izlerdim kahvehane eşrafını.
  
  bir arkadaşın vardı ismail amca neydi onun adı ya, diş yoktu adamda? hani oraletim bittikçe evladııııııııım diye seslenirdi kahveciye.neli istersin kızım? amcam onun rengi farklıydı sadece ya ,tadları aynı ama neyse turuncu olsun işte.evet az önce yanlış duymadınız , kahvehaneye giden ilk kızdım heralde. o zamana göre marjinal adammış ismail amca, ufak bir kız çocuğu kahvehanede , hiç görülmüş şey mi? bu çığır açan bir grişim olabilirmiş ismail amca, haydi kızlar kahvehaneye sloganıyla bütün gün tüttürdüğünüz o cami yanı kümesi baştan aşağı değiştirebilirdik aslında. neyse , en çok kahvehane dönüşlerini severdim. bakkala uğrardık, bir maltepe bir de cino alırdık,para üstü de çoğu zaman benimdi hani eheh. yanarım yanarım da o maltepelerden bir dal yürütmediğime yanarım.hiç merak etmemişim demek.
  
  sonra büyüyüp okul çağına gelince beni kahvehaneye götürmeyi bıraktı ismail amca, malum okula başladım abaküstü,fasülyeydi, yaz kış bacaları tüten evlerdi derken uzak kaldım, hayat damarlarımdan biri kopmuş gibiydi sanki. beklerdim gelse de gitsek diye. özlemiştim leş gibi sigara kokan, dişsiz amcaların yanlarında küfür dinlemeyi,kahve milletinin insanlarından biri olmayı.
  
  sonra taşındık ordan. duydum ki bizim taşınmamızdan sonra bırakmışsın kahvehaneye gitmeyi ismail amca.boşver iyi olmuş. şimdilerde dumansız hava sahası oldu heryer ,katlanamazdın sen bu acıya.