eskişehir

• ağlayarak gittiğim, daha ilk senesinde istemeyerek döndüğüm şehirdir. gittinmi bak çok seversin dönmek istemezsin diyolardı hadi ya olmaz öyle şey derdim ama aynen öyle oldu. benim gözümde eskişehir özlemek aslında. pazar günü tatlı uykumu bölen kalabak suyunun müziğini bile özlemek, dışarda 10 dk durunca soğuktan donmayı özlemek, sabahı ne kadar sıcak olursa olsun geceleri battaniyeye sarılarak uyumayı özlemek, tramvaydaki o ses tonu değişmeyen kadının anonslarını özlemek, eskartı bastığımda bakiye yetersiz sesini özlemek, eses i özlemek maç zamanı es es es ki ki ki eski eski es! nidalarını özlemek, inciği cinciği saçma da olsa bütün herşeyi özlemek. he bide burdaki markete büfeye girdiğinde eses bayraklarını aramak göremeyince üzülmek, pendikte bi lokantada görünce anneye babaya göstermek, deli gibi sevinmek. farketmeden eses li olmaktır aslında, oraya bağlanmak her konuda orayı anmaktır. eylüldür sonbahardır hüzündür derler, benim için şenliktir kırmızı siyahların yanına, heykellerin en çok yakıştığı şehre, gündüzünün ayrı bir yeşil cennet, gecesinin ayrı bir eğlenceli ışıl ışıl olduğu ikinci şehrime, cumhuriyetime dönüştür.